Adem- benemend mooi

Cristina Branco bekende naar aanleiding van het uitkomen van haar vorige album Abril dat niet de fado, maar de muziek van de geëngageerde singer-songwriter José Afonso (1929-1987) haar het dierbaarst was. Een verrassende uitspraak van de zangeres die samen met Mariza tot de meest getalenteerde jeugdige fadista’s behoort. Abril was in zijn geheel gewijd aan het oeuvre van Afonso, maar nu, op haar nieuwe album Kronos, keert zij terug naar de fado à la Branco: een stijl die de vernieuwing niet schuwt. Gerenommeerde componisten zetten veertien door de zangeres uitgezochte gedichten op muziek, gedichten die het begrip tijd als grootste gemene deler hebben. Branco zingt die gedichten hemeltergend mooi en tilt daarmee haar kunst naar een nog hoger niveau. Het is alsof je allerbeste vriendin haar hart bij je lucht. Branco’s muzikanten laten hun instrumenten zingen, fluisteren, articuleren en ademen alsof het levende wezens zijn. Ik waarschuw vast voor O Sitio, een lied dat zo mooi is, dat je bijna zou vergeten om adem te halen. En dat is iets wat je toch moet blijven doen om dit prachtige album nog vele malen te kunnen beluisteren. Ruud Meijer