Almeerse sterambitie

Stranger On The Shore was in het begin van de jaren zestig een wereldhit van een klarinettist met een sikje en een bolhoed die naar de zonderlinge naam Acker Bilk luisterde. Het nummer hoort alweer decennia tot het muzakrepertoire, maar soms duikt de larmoyante toeter ook nog weleens buiten lift en vliegtuigcabine op. In restaurant Het Veerhuys in Almere Haven bijvoorbeeld, een nieuwe zaak met een terras dat uitziet op het Gooimeer. De zeer recente start van Het Veerhuys ging al met ander getoeter gepaard: de horecavakpers onderstreepte dat het kokskwartet bestond uit twee ex-souschefs van De Librije (drie sterren) en Le Ciel Bleu (twee sterren) plus een renegaat van Parkheuvel (twee sterren). De uitbater liet weten dat hem een ‘warme, Bourgondische eetgelegenheid’ voor ogen staat, waar de gast een ‘ultieme totaalbeleving’ wacht; Almeres burgermoeder Annemarie Jorritsma, die toch al vond dat Almere toe was aan ‘een betere invulling van de culinaire top’ zag reeds een Michelinster in het verschiet. Zover is het nog lang niet; vooralsnog ontbreken een spijskaart en een pinmogelijkheid. We nemen tweehonderd euro cash mee en hopen er het beste van. In het geplavuisde eetzaaltje van Het Veerhuys staan veertig stoeltjes onder een houten systeemplafond; we zien uit op De Kookboot, die voor het terras ligt afgemeerd. De keuken bevindt zich achter een wand met visbehang. Of we drie, vier, vijf of zes gangen willen ‘dineren’, wil de jonge gastheer weten. Tja. Vier? Hij noemt vier gerechten, na doorvragen nog een vijfde. Over geld wordt niet gesproken. De amuse is een drieklapper van stukjes haring met radijs en ui, een wa- termeloenpastille met geitenkaas onder een gefrituurde garnaal en kroepoeks van parmezaan en kerrie. Op tafel stond al een reep boter in een glazen houder, het afbakbroodje wordt met een tang aangereikt. Het voorgerecht is een heel verhaal: eendelevermousse met een krokantje van rode biet, poeder van rode biet (“Heeft een véél extractere smaak,” weet de bediende), en kleine blokjes gelei van gewurztraminer die plakjes biet stutten, een microcrostino van zuurdesembrood op een tandenborstelportie knolselderijsalade. Filatelie, kookkunst en miniatuurmodelbouw gaan hier hand in hand op een grijs Ikea-bordje. Het is vooral zaak om zeer langzaam te eten. Het tussengerecht is een drooggebakken coquille met een rapsodie van bloemkool met macadamiakruim en schuim van beurre noisette. Bij ontstentenis van een verrassende smaakkomma blijft er nu alleen textuur over. Een gerecht in ontwikkeling. De hoofdgerechten zijn een bonbon van lamsfilet met een bitumen van gepofte rijst tussen auberginekaviaar met minipaksoi en sushirijst onder een ravioli met lamsstoofvlees en schuim van curry, en aan de andere kant van de tafel een reepje zachtgegaarde heek tussen drie aspergebereidingen, peterseliecrème, puntjes lamsoor en een viertal dubbelgedopte tuinbonen. “Het eitje is uit de Röner,” weet de serveerster. En de vis uit het zout, wil ik daar later aan toevoegen, maar een oudere bezoekster een tafel verderop is mij voor: zo zout heeft ze het nog nooit gegeten. Het pekelen van een stukje vis levert meer smaak en een mooiere textuur op, maar in dit geval is de behandeling helaas veel te voortvarend uitgevoerd. Er rest nog een dessert van yoghurtparfait met champagne, witte perzik en een brownie. Of we die perzik vooral willen proeven naast de Rivesaltes Ambre 96 dessertwijn, vraagt de serveerster. Inderdaad, een mooie combi. De schade bedraagt 130 euro (inclu- sief een glas Blanquette de Limoux, vier halve glazen wijn en twee flessen ‘huis- gemaakt’ water). Van een ultieme totaalbeleving is (nog) geen sprake; tijdens de terugrit blijft vooral Acker Bilk in de herinnering domi- neren. RH