Willem-Alexander heeft helemaal geen trek in het koningschap

Vanochtend zagen wij het mooie gezinnetje op de voorpagina van de Volkskrant, over vijf kolommen, lachend en juichend op de tribune van het Wagner Stadion. Maar hoe hadden wij het nou? Dit soort foto’s in de privésfeer – het was zondagmiddag, de prins zal het bijwonen van een wedstrijd toch niet opvatten als ‘werk’? – was toch niet meer geoorloofd, na de uitspraak van de rechter, afgelopen vrijdag, dat het persbureau AP de inmiddels beroemde foto’s van de skivakantie in Argentinië niet had mogen verspreiden wegens aantasting van de privacy? De overijverige Koninklijke Nederlandse Hockeybond dacht er kennelijk precies zo over, en verbood sportfotografen plaatjes te schieten van de Oranjes. Maar het fotograferen bij publieke evenementen, zoals gisteren, is doorgaans helemaal geen punt. Een jaar of wat geleden waren de Oranjes bij de intocht van Sinterklaas, en werden ze volop gefotografeerd. Dit jaar vertoonden zij zich op een concert van U2, en ook toen klikten de camera’s massaal. Zonder protest. De hockeybond zag uiteindelijk de onjuistheid van het afgekondigde verbod in, en bood zijn excuses aan.

Het gedoe met de foto’s, de rechtsgang, legt intussen iets anders bloot waarvan het maar de vraag is of de koninklijke familie zich daarvan voldoende rekenschap heeft gegeven: de goodwill van de kroonprins heeft een stevige deuk opgelopen. Voorop gesteld, ook de kroonprins heeft recht op privacy. Dat recht zal hem door rechters ook altijd verleend worden. Maar éisen, zoals hij deed, dat het recht van vrije nieuwsgaring niet meer van toepassing is, zodra hij met zijn familie ergens skiet of uit z’n neus peutert, gaat te ver. Het is zelfs een beetje dom. Onbegrijpelijk ook. Voor de kroonprins gelden iets andere wetten, want hij is nu eenmaal geen gewone burger. Dat vergt van zijn kant een groot incasseringsvermogen, en misschien overvragen we hem wel. Maar het hoort bij zijn werk, bij zijn rol en wij, onderdanen, betalen hem en zijn familie daarvoor. En vorstelijk. Als het leven in de Gouden Kooi hem te zwaar wordt allemaal, moet hij maar denken aan de voordelen die het met zich meebrengt. Die zijn er namelijk ook.

Misschien verraadt de rechtsgang van Willem-Alexander een dieper liggende weerzin van hem tegen zijn toekomstige rol. Hij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij liever zijn broer koning zag worden. Als jongetje schoot W.A. elastiekjes af op fotografen tijdens het defilé op Soestdijk. Met zijn actie tegen AP heeft hij de confrontatie gezocht en lijkt hij de wereldpers te willen zeggen: tot hier, dames en heren, en niet verder. Deze keer heeft hij zijn gelijk gehaald, maar wat doet hij als er opnieuw privéfoto’s worden verspreid? De kans op ongelukken blijft aanwezig, zie de verwarring gisteren op het hockeyfeest. Een volgende rechtsgang bergt het gevaar in zich van sleetsheid, en op den duur zullen wij Willem de Vierde ook niet serieus meer nemen. Of we zijn ‘m spuugzat.