Apekool
Hoewel minstens tien bands per jaar worden uitgeroepen tot de nieuwe Beatles, Nirvana of Oasis, kregen de Artic Monkeys het een paar jaar geleden wel héél erg zwaar voor de kiezen met de goddelijke status die het bandje van Alex Turner kreeg toegedicht. De naam van het debuutalbum Whatever People Say I Am That’s What I’m Not was wat betreft meer dan toepasselijk, en ook de opvolger Favourite Worst Nightmare werd voorzien van een titel die er alles aan deed om de hype enigszins te relativeren.
De naam van het derde album Humbug past dus keurig in dit rijtje thuis. Deze kwalificatie werd dankzij de musical My Fair Lady een gevleugeld bijvoeglijk naamwoord, dat wat betekenis betreft het midden houdt tussen onzin en bluf. Het lag in de lijn der verwachtingen dat de nieuwe muziek van de ‘Monkeys’ alles behalve onzinnige bluf zou zijn. De band vond Josh Homme bereid om het leeuwendeel van het album te produceren, een verzoek dat voor de snoeihard rockende voorman van Queens of the Stone Age eerder een wens bleek te zijn. Homme leidde de Artic Monkeys naar nieuwe paden die Turner cum suis nieuwsgierig insloegen. De muziek is weidser, heeft soms een gedragen karakter en spreidt voor Alex Turner af en toe zelfs een behaaglijk bedje, waarin hij lekker kan gaan liggen croonen. Minder afgebeten, gezingzegde tirades dus, maar de intelligentie en de bitterzoete humor in de teksten zijn gebleven.
