Hypnotiserend mooi
Hayden Thorpe heeft een stem als een misthoorn. Moeiteloos glijdt hij van een hysterische maar loepzuivere falset naar een basregister, waarin hij klanken produceert waar de duivel uit The Exorcist jaloers op zou zijn. Eenmaal uitgegromd, kruipt hij achtereenvolgens in de huid van Antony Hegarty en Prince. Luisteren naar Two Dancers, het tweede album van de Britse band Wild Beasts, is voornamelijk luisteren naar de onontkoombare vocale capriolen van Thorpe. Thorpe zingt namelijk volgens het bekende Oscar Wilde-principe: you may love me or hate me, but I don’t want to be ignored.
Of je de muziek van Wild Beasts kunt pruimen, hangt inderdaad helemaal af van het feit of je Thorpes stemgeluid haat of liefhebt: zijn geëxalteerd theatrale manier van zingen kun je namelijk met geen mogelijkheid negeren. Maar als je eenmaal gewend bent aan zijn coloratuurhoogstandjes, valt er veel te genieten van Two Dancers. Ook de ingenieus vervlochten, Afrikaans aandoende gitaarpartijen van Thorpe en Wild Beasts’ mede-oprichter Ben Little zijn hypnotiserend mooi. Dat de band zich ook tekstueel onderscheidt van de meute kon al geconcludeerd worden aan de hand van de titel van de eerste single: Brave Bulgent Buoyant Clairvoyants, een nummer met een hoog live now, pay later-gehalte. Het is een doctrine die op het nieuwe album met een song als The Fun Powder Plot op humoristische wijze wordt voortgezet.
