Spring naar de content

Respect!

De verleiding is groot om lacherig te doen over de Senior Games, die dit jaar in Zeeland werden afgewerkt. Ten onrechte. Al gaat er bij de organisatie het nodige mis. ‘Moest dat rode lampje nou branden of niet?’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Karin Reschke loopt 200 meter in 38,33 seconden, en dat is heel acceptabel, voor een 68-jarige. Een ereschavot beklimmen blijkt een aanzienlijk lastiger opgave. Reschke wint goud met haar prestatie, maar had liever brons gehad, gezien het feit dat ze plaatsneemt op de laagste plek van het erepodium – waar ze onmiddellijk weer vanaf stapt. Maar omdat het protocol voorschrijft dat een winnaar op de hoogste trede wordt gehuldigd, wordt ze even later toch met zachte dwang de hoogte in geholpen. Goud voor Karin Reschke, op het onderdeel 200 meter sprint voor vrouwen van 65 tot 70 jaar. Geen verrassing, want ze was de enige deelneemster in die leeftijdscategorie – dus het eremetaal kon haar met geen mogelijkheid ontgaan. “Officieel mag je dan geen medaille geven,” zegt official Hans Bevelander (65), “maar dát vinden we zo flauw!” “We hebben er toch genoeg,” vult zijn rechterhand Esther Goedhart (68) aan.

Welkom op Sportpark Bannink te Zierikzee, waar de atletiekonderdelen van de Senior Games 2009 worden afgewerkt. De Senior Games zijn Olympische Spelen voor atleten die, om het eerbiedig te zeggen, hun meeste aardappels wel op hebben. In heel Zeeland strijden vijftigplussers uit verschillende landen met elkaar in takken van sport als atletiek, tennis, voetbal, dammen en bowlen. Het is voor het eerst dat de Senior Games worden gehouden op sportvelden buíten de Verenigde Staten, en commissaris van de koningin Karla Peijs is er dan ook maar wat trots op dat ‘haar’ Zeeland de primeur heeft. “Wij zagen dat seniorensport in Europa nog in de kinderschoenen staat,” zegt ze daarover, al dan niet bewust gevat, in de Provinciale Zeeuwse Courant. “De Senior Games geven ons de kans een actieve leefstijl en tegelijkertijd Zeeland te promoten.” Diezelfde krant omschrijft de Seniorenspelen poëtisch als een toernooi waarbij ‘de zilveren generatie voor goud gaat’.


Toen ik zelf nog werkzaam was op de sportredactie van een regionaal dagblad, had ik een chef die op Bud Spencer leek en legendarisch was vanwege zijn driftbuien. De man was onbetwist districtskampioen mensen schofferen. Als op zondagavond een verwarde abonnee belde dat hij die dag geen krant had ontvangen, kon die een bits ‘Neem nog een pilsje!’ toegebeten krijgen. Aan de Paralympics wenste hij geen redactionele aandacht te besteden, want ‘dat is geen topsport maar revalidatie’. Ook heb ik hem eens aan de lijn zien hangen met een dame die een jeugdtoernooi onder de aandacht wilde brengen. Die goedbedoelde smeekbede werd subiet afgekapt middels de zin: “Mevrouw, wij maken een krant voor grote mensen. Goedemiddag!” Kijkend naar de zestigers, zeventigers en tachtigers die over de baan van Sportpark Bannink draven vraag ik me af op welke botte manier hij de Senior Games buiten de kolommen had weten te houden. Vermoedelijk zou hij huilend van het lachen hebben geroepen dat fotografen bij de 5000 meter voor 75-plussers vooral niet aan de finish moeten gaan staan, omdat ze dan nooit een plaatje zouden kunnen schieten. En wellicht zou hij, zich op de knieën slaand van de pret, hebben opgemerkt dat hij met een blinddoek voor het verschil kan horen tussen een hordenloopster van 20 en eentje van 70. Waarna hij ongetwijfeld de bijbehorende geluiden zou hebben gemaakt.

Toch is het niet terecht om lacherig te doen over de Senior Games, al ligt de verleiding steeds weer op de loer. Zo plaatste de PZC boven een interview met een sociaal ingestelde deelneemster aan het handboogschieten de kop ‘Boogschutter hoopt andere sporters te treffen’. De Senior Games, waaraan 1500 sporters uit 33 verschillende landen deelnemen, moet wel degelijk serieus worden genomen. Goed, het is geen gebeurtenis die veel toeschouwers trekt – op Sportpark Bannink maken de wapperende vlaggetjes het meeste lawaai – maar de waardering voor de krasse knarren dient er niet minder om te zijn. Want wat de afgetrainde oudjes op en rond de tartanbaan laten zien, zal zelfs bij de grootste cynicus respect afdwingen. Geen enkele volgevreten veertiger kan tippen aan de 76-jarige Joop Rüter, die op de 400 meter een nieuw Nederlands record van 1.11,31 laat noteren. Des te vervelender dus dat er soms wat fout gaat. Zo horen we de overenthousiaste baanspeaker bij de finish van de finale 400 meter voor vrouwen van 50 tot 70 jaar (die natuurlijk niet allemaal tégen, maar wel mét elkaar lopen, ieder in z’n eigen leeftijdscategorie) met veel gevoel voor dramatiek tegen de deelneemsters schreeuwen: “Tja, en dan kijk je op die elektronische tijdwaarnemer en dan staat er niets op! Maar gelukkig hebben we ‘m ook handgeklokt, hè scheidsrechter? Toch…? Hij schudt met z’n hoofd…”


De man die de elektronica had moeten bedienen: “Moest dat rode lampje nou branden of juist níet? O, ik had ‘t uitgedaan…”

De scheidsrechter, tegen de bezwete dames: “Ik kán voorstellen dat we de race nog eens overdoen…”

Opvallendste deelnemer, naast de juniorendamkampioen van 1953 (Jan Dallinga, 72), de wielrennende schrijver (of, zo u wilt, schrijvende wielrenner) Tim Krabbé (66) en de tafeltennissende tweeling Koos en Betsie Jakobsen (112) is de Amerikaan Roger Gentilhomme, die in zijn eentje 100 lentes telt. Om deze, met alle respect, hoogbejaarde tennisser in actie te zien, verplaatsen we de camera van Zierikzee naar Oost-Souburg, waar de kleine fanaticus al klaarstaat om een knul van 70 van de baan te meppen. “Ik voel me nog 50!” werd onlangs uit zijn mond opgetekend. Gentilhomme bekostigde zijn deelname aan de Senior Games in het verre Zeeland onder meer door de verkoop van ‘Roger 100′-T-shirts, die nog steeds via zijn eigen website www.rogergentilhomme.com zijn te bestellen. Op die site vinden we ook een alleszeggende kreet van ex-president George Bush (de oude), waaraan Roger zich volledig conformeert. “Just ’cause you’re an old guy doesn’t mean you have to sit in the corner drooling! Get out and do something!”

Gentilhomme, die in Zeeland ook meedoet aan het bowlen, is een ouwe taaie pur sang. In 1987 werd bij hem slokdarmkanker geconstateerd, maar hij weigerde bestraling en een chemokuur. Binnen een jaar stond hij weer op de tennisbaan. Maar ook hernia’s en hersenschuddingen kregen de veteraan uit de Tweede Wereldoorlog er niet onder, al merkt hij wel dat zijn benen de laatste tijd wat strammer worden. Uit de programmagids van de Senior Games: “Tegen spelers van rond de 90 jaar moet hij het daardoor steeds vaker afleggen.”


Gentilhomme, vers binnen van de National Senior Games in San Francisco, heeft misschien niet de krachtige service van een Roger Federer of een Rafael Nadal (of nee, dat weet ik wel zeker!), hij laat op z’n tijd toch een aardige backhand zien waarmee hij het speeltuig zwanger van effect over het net werkt. Het kan echter niet verhinderen dat Gentilhomme, die in een mailtje had laten vragen of koningin Beatrix bij de Senior Games aanwezig zou zijn en zo ja, of er dan een ontmoeting met haar kon worden geregeld, elke set aan zijn dertig jaar jongere tegenstander moet laten. Ook gaat het af en toe iets te snel voor hem, want op een gegeven moment wil hij nog serveren terwijl zijn opponent al hoog en breed op de bank zit. Onbewust symboliseert dat het karakter van deze eeuwling, die niet van ophouden wil weten. Van 5 tot en met 13 december staat hij dan ook weer vrolijk te meppen op de Florida State Senior Games in Cape Coral. Bloemisten hebben allang de hoop opgegeven dat ze ooit aan hem een pot geraniums kunnen slijten.

Onderwerpen