– Kamerleden met een stapel rapporten bij de interruptiemicrofoon.

– Gerdie Verbeet die een mandarijntje pelt.

– Paulien Cornelisse.

– Vrouwen die van taal houden.

– Appelenpap.

– Dat blauwe truitje van Charlotte Mutsaers.

– Genegeerde reisadviezen.

– Obama die amnestie verleent aan een kalkoen.

– Canto ostinato van Simeon ten Holt.

– Tycoons die in kranten investeren.

– Twee voor twaalf.

– Totemdieren.

– De Kindle van Amazon.

– Miskleur van Olifant.

– Postkantoren. Maar helaas.

– Yes. En ze treden nog steeds op!

– Shit My Dad Says op Twitter.

– Het klassieke rode Adidaspak.

– Zeilmeisjes met verantwoordelijke ouders.

– Pension Emel.

– Pensions in het algemeen.

– Ouder worden & toch jong blijven.

– Dürüm Döner.

– Griekse havenmeesters die je opwachten met ouzo.

– Turkse havenmeesters die je opwachten met raki.

– Monteurs die eerst luisteren.

– Die klap van Pieter Lakeman op de DWDD-tafel.

– De non sequitur van het jaar. (“Iemand verdrinkt niet omdat hij niet gered wordt, maar omdat hij niet kan zwemmen.” – Wouter Bos over DSB.) Hadden ze tegen Drees moeten zeggen toen hij over de AOW begon.

– De lege stoel van Mohammed Enait in Pauw & Witteman.

– En z’n mutsje natuurlijk.

– De Taalmeester van Teleac.

– Strandhuizen in Mozambique. Láát die mensen!

– Nick Drake, vooral Bryter Layter. En River Man natuurlijk. En Day Is Done uiteraard, maar dat spreekt vanzelf.

– The Gospel van Studio Job.

---

– Sussende advocaten.

– Zingende meisjes.

– Politieagenten die je geen bon geven op voorwaarde dat je het uitgespaarde geld besteedt aan bloemen voor je vrouw.

– De Bluetooth Stereo Headset van Motorola. Wauw!

– De meisjes van het Hilton Antwerpen.

– Herinneringen aan de hond.

– Het Nu-Terras in Istanbul. Ga maar kijken.

– De Facebook-verslaving van Atte Jongstra.

– Avonden zonder televisie.

– Bepaalde gebaren.

– Begrafenissen die te lang duren.

– Jongens met een roos voor de deur.

– Freek de Jonge in een waadbroek.

– Sneeuwbalsporen naast het raam.

– Vrouwen die ‘Ken je me nog?’ zeggen.

– De extra grote hagelslag van Albert Heijn.

– Het gele stiksel van Dr. Martens.

– Mailtjes van Louise O.

– Ideeën. Mogen ook kleine zijn.

– A.M. Homes.

– Eindredacteuren die bellen om te checken of je het echt zo bedoelt.

– Pizzakoeriers die toch komen.

– Meeuwen in de sneeuw.

– Lodewijk Asscher die Twan Huys in de maling neemt.

– Radio 6, de jazzzender. Al was het maar vanwege die drie z’s. En dan nemen we Edwin-How Do You Like Your Jazz In The Morning-Rutte graag op de koop toe.

– Van het ene treinstel naar het andere sms’en. Liefst op weg naar een popconcert.

– Poolse aannemers die drie talen door elkaar spreken.

– Nieuws kijken om half acht in plaats van acht uur.

– Het besef dat mensen die over ‘marktwerking’ spreken zelf meestal in de publieke sector werken.

– Mannen die trots met het juiste snoertje aankomen.

---

– Onvindbare festivalhostessen. (Omdat ze allemaal blond zijn en Maartje heten.)

– De genadeloze openhartigheid van Wim de Jong.

– Dat je favoriete maar veel te dure deodorant in de aanbieding is.

– Of moisturizer natuurlijk.

– Whatever works.

– Mensen die de dokter met ‘meneer’ aanspreken.

– Jan Mulder die Yvon Jaspers onder tafel kijkt.

– Mag ook iemand anders zijn.

– Dragen wij deze kleinodiën dankbaar in het hart met ons mee, de niksige jaren nul uit.

– En gedenken wij de gepensioneerde onderwijzeres die haar laatste centjes aan meneer Madoff toevertrouwde en nu uit vuilnisbakken eet.

– Proost.