Zakkenvullen

Dijkgraaf: De bal is weer gaan rollen. Zelf mag ik zondag de wei weer in. Ik fluit dan Blankenham 1 tegen Mildam 1. Om 14.00 uur op Sportpark Blankenham aan de Zeestraat 2 in Blankenham. Ik verwacht een volle bak. Tenzij de spreekwoordelijke weergoden spreekwoordelijk roet in het spreekwoordelijke eten gooien natuurlijk, want vooralsnog is de sneeuw in het noorden alive and kicking. En of ze bij Blankenham veldverwarming hebben, waag ik te betwijfelen.

Blijboom: Blankenham… Daar kan ik niet één, maar wel twéé racistische grappen over maken!

Dijkgraaf: Dat gaan we dus niet doen. Hoe is daar in het verre Australië gereageerd op de benoeming van Co Adriaanse?

Blijboom: Daar is geen koala van uit de boom gevallen, kan ik je melden.

Dijkgraaf: Maar weten ze het wel? Jong Qatar uit, vanaf nu altijd lastig?

Blijboom: Ze zijn allang blij dat die ene echt goeie voetballer die Qatar ooit had, is gestopt voordat hij, brandend van ambitie, een paspoort en dispensatie heeft kunnen aanvragen.

Dijkgraaf: Suggereer je nu dat Co Adriaanse om andere dan edele motieven het trainerschap van AZ laat lopen? Dat hij, ik noem maar iets, voor het géld daar in die woestijn een jeugd-elftalletje gaat trainen? De man die in het partijorgaan van de SP nog meldde dat hij bij verkiezingen altijd in dubio staat: wordt het SP of ga ik toch over rechts en stem ik PvdA? Moet ik uit jouw cynische reactie opmaken dat je Cootje beschuldigt van zakkenvullerij?

Blijboom: Ik had mijn cynische pijltjes eigenlijk op Ronald de Boer gericht, de gedreven prof die een aantal jaren zweetdruppels heeft geplengd in voetbalwalhalla Qatar. Hetzelfde Qatar waar Co Adriaanse nu een sportieve uitdaging gaat zoeken. Dat daar een financiële vergoeding tegenover staat, soit! Kennis en vakmanschap moeten nou eenmaal betaald worden. En laten we eerlijk zijn: je kunt het technisch en tactisch leiden van een voetbalclub toch moeilijk aan zo’n sjeik overlaten. Een goede kameel is nog geen goede, eh, kamelendrijver.

Dijkgraaf: Ronald de Boer. Verrek, ja! Die liep daar jarenlang op een verschrikkelijke manier zijn zakken te vullen. Nu je zo begint, komen bij mij alle complexen uit de jaren negentig weer terug. Toen Ajax onder leiding van Louis van Gaal dat tafelvoetbalvoetbal van Dinamo Kiev onder Valeri Lobanovski kopieerde. En nog met succes ook, want het enige hoogtepunt dat wíj in die periode noteerden was 8 maart 1995. Weet je nog? Die golden goal van Mike Obiku in de kwartfinale van de toenmalige Amstel Cup. Man, man, wat was ik die dag vrolijk!

Blijboom: Amstel Cup. Spreek dat eens vijfmaal hardop uit, zonder te lachen. Nee vriend, het lukt je ditmaal niet om middels enig welgericht zuigwerk mijn goede humeur te bederven. En dat je nog over 1995 durft te beginnen ook… De vernedering van Bayern München in het Olympisch Stadion van Amsterdam, de historische zege over AC Milan in Wenen, het stuntvliegen boven het Museumplein… Ik meen dat je in alle drie de gevallen naast mij zat. En ja, ik weet nog als de dag van gisteren dat je me tijdens het schuddebuiken van dat Martinair- toestel een briefje toestopte met daarop: ‘Dit is het dieptepunt’. Maar dat deed je volgens mij alleen maar om een bepaalde schijn op te houden. Man, nu ik erover nadenk, wat is dat allemaal lang geleden… Ondenkbaar tegenwoordig, toch? Dat je als journalist meevliegt met de winnaar van de Champions League, bedoel ik. Mooie tijden. Maar wij hebben ze meegemaakt. En Co dus, want die was destijds hoofd opleidingen onder Van Gaal.

Dijkgraaf: Dát moeten die gasten in Qatar geweten hebben. Co Adriaanse, een garantie voor succes!

Blijboom: Nee, dat is Aad de Mos. Maar die kunnen zelfs die Arabieren niet betalen.