Majesteit is een chardonnay-type

Afgelopen zomer was onze koningin te gast in het Vechtdal en een lunch was onontkoombaar. Op Landgoed Het Laer werd onze vorstin vergast op een middagmaal bestaand uit streekgerechten. Dan rijst het vermoeden dat de vloeibare component werd ingevuld met biologische karnemelk, maar dat bleek niet het geval. Voor Hare Majesteit – die wel een glaasje blieft – werd wijn uit de regio geschonken: Reestlander, wit van de johanitterdruif. De koningin, die aangaf ‘verwend te zijn wat wijn betreft’, liet aan het eind van de dag weten dat ze ‘had genoten van de wijnen die geschonken werden’. Niets ten nadele van Reestlander, maar ik zet daar toch mijn vraagtekens bij. De koningin is namelijk een chardonnay-type. In 2002 heeft het Hare Majesteit behaagd om mijn boek De lekkerste chardonnay in ontvangst te nemen, een koopgids waarmee zij erg in haar nopjes schijnt te zijn geweest. “Zij houdt erg van het wit van deze druif,” wist ik uit welingelichte kringen rond het hof. Buitenkans natuurlijk ook om er een opdracht in te pennen: “Beste Koningin. Ik heb begrepen dat u dol bent op chardonnay. Dat treft. Ik ook. Vandaar dit boek.” Nu weet ik niet of ze er ooit in gelezen heeft. Zo niet, dan heeft ze zich een aantal bijzonder goede chardonnay’s uit het Franse Limoux ontzegd. Van Chteau de Gaure heb ik bijvoorbeeld net de oogst van 2007 geproefd. Vleugje geroosterde hazelnootmelktobleronereep. Mango en nog zowat tropisch fruit, even in de boerenboter aangezet. Een royaal gevulde blanc, stevig op de benen als de koningin zelf. Maar toch ook elegant, want met voldoende dartelende zuren om een en ander tot een fris einde te brengen. Ik heb al wat flesjes ingeslagen. Voor het geval Majesteit bij mij een keer streekgerechten komt eten. Dan kan ik daar in ieder geval een wijn bij schenken die ze echt lekker vindt.