Spring naar de content

Telegraaf-journaliste Jolande van der Graaf

Haar schitterende primeur (‘AIVD faalde rond Irak’) leverde Telegraaf-journaliste Jolande van der Graaf zeven maanden van bittere ellende op. In plaats van bloemen uit het Catshuis als dank kreeg ze een intimiderende huiszoeking en een strafrechtelijk onderzoek aan haar broek. ‘Er horen geen inbrekers in je huis, ook geen staatsinbrekers.’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Jolande van der G. heet, sinds vorige week bekend werd dat de strafzaak tegen u werd geseponeerd, weer gewoon Jolande van der Graaf…
“Van der G., dat zou het Openbaar Ministerie wel gewild hebben. Nou, ik zag mezelf geen moment als een crimineel. Ik had gewoon mijn werk gedaan. Een verhaal geschreven waaruit bleek dat de AIVD er, in de aanloop naar de oorlog tegen Irak, een potje van had gemaakt. En daar hing opeens zes tot vijftien jaar celstraf boven mijn hoofd. Zes tot vijftien jaar! Voor een stukkie! Alsof ik een soort Holleeder ben.”

De verdenking tegen u was dat u staatsgeheimen in uw bezit had en publiceerde.
“Het is nog veel gekker. Toen mijn advocaat, Victor Koppe, bij de Raadkamer bezwaar had aangetekend, hield officier van justitie Evert Harderwijk een betoog waarin hij me beschuldigde van het ronselen en runnen van AIVD-agenten, hahaha.”

Moet u daar om lachen?
“Ja, natuurlijk, dat is toch krankzinnig? Echt belachelijk. Ik zou dat niet eens kunnen, ik ben gewoon journalist. Maar het OM creëerde het beeld dat ik als een soort Mata Hari geheim agenten had binnengehaald, die ik vervolgens allerlei opdrachten gaf. Compleet idioot. Op zo’n moment lach je, maar van binnen ben je natuurlijk razend. Wóest was ik.”

Dat kwam dan bovenop de agressie die toch al in uw lijf zat, want op 18 juni 2009 kreeg u te maken met een huiszoeking.
“Bozer dan toen ben ik mijn hele leven niet geweest. Op 28 maart brachten mijn collega Joost de Haas en ik in De Telegraaf het Irak-verhaal, en pas tweeënhalve maand later was die inval. Ergens had ik er wel rekening mee gehouden dat het zou kunnen gebeuren, maar aan de andere kant kwam die inval ook wel laat.”

Als u er rekening mee hield dat er huiszoeking bij u kon worden gedaan, wist u ook dat dat voor de recherche niets zou opleveren. En het OM wist dat ook.
“Ja, natuurlijk. Je bent, als je staatsgeheimen in je bezit zóu hebben, wat bij mij dus niet het geval was, wel helemaal gestoord zijn als je die thuis gaat bewaren. Dus het ging die dag maar om één ding: intimidatie.”

Lees het hele artikel in de HP/De Tijd van deze week

Onderwerpen