Open brief aan Wouter Bos
Wouter Bos loodste Nederland kundig door de kredietcrisis. Maar de kiezer herkent hem niet. Wacht de man met het pipse profiel de nederlaag af of gaat hij eindelijk terugknokken?
Beste Wouter,
Hoe voelt het om anno 2010 een prominente politicus te zijn? Hoeveel branden moet je blussen om ’s avonds, als je dat tenminste nog redt, een beetje met een opgeruimd gevoel op de bank te ploffen? Zeker in een land waar zo ongeveer alle kiezers een ruim ontwikkeld ego bezitten en dagelijks in hun eigen achtertuin op het wereldwijde web hyperindividualistisch over de rode loper paraderen, ben je, lijkt me, nooit echt klaar. Om het moderne kiezersvolk te paaien lijkt het zo briljant mogelijk afhandelen van de staatszaken allang niet genoeg meer. Nee, om hun stem binnen te slepen moet je vier jaar lang een flirt met ze aangaan. Lonken, charmeren, kietelen. De verwende kiezer eist tegenwoordig een permanente voorkeursbehandeling of, tenminste, een hele hoop aandacht van een gevestigde machthebber zoals jij. Anders zal hij bij de eerste de beste uitnodiging in het stemhokje zijn moment pakken, zijn woede koelen. En een lange neus trekken naar ‘het establishment’ en de doorgaans zeer verstandige dingen die je te melden hebt.
Ik begin niet voor niets over je thuissituatie, beste Wouter. Over dat magische moment dat je even kunt ontspannen, de boel de boel kunt laten en terugkeert naar de realiteit van een verjaardagstaart, een knuffel op de bank, een gillend kind, een uitvallende kies en de vertrouwde geur van je eigen zweetsokken. Want hoezeer je daar ook naar zegt te verlangen, hoe vaak je in interviews ook benadrukt hebt dat je thuis je rust en inspiratie vindt en hoe dikwijls je stiekem achter de kinderwagen bent gekiekt, je hebt er – foei! ik vermoed bewust – op aangestuurd dat je inmiddels betrokken bent bij ongeveer elke brand die er in Nederland te blussen valt! Het is een godswonder dat je de afgelopen jaren geen dikke bonus van de Nationale Brandweer hebt getoucheerd, want het aantal is écht niet te overzien. De talloze (of permanente?) branden in de coalitie. De eindeloze branden in je eigen partij. De branden met de vakbond. Die met de (aanstaande) AOW’ers. Met de weglopende kiezers. En dan natuurlijk die ene superbrand, waar je ons als eersteklas spuitgast voorlopig zo mooi van weggehouden hebt: de kredietcrisis. Allemaal op jouw schouders!
Lees het hele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
