Spring naar de content

And the winner is… Jeroen Leenders

Nog voor hij aan zijn auditie-optreden begon, gaf Jeroen Leenders zijn visitekaartje al af. Voor hem op de grond, aan de rand van het podium, zaten twee kleine meisjes. Hij vraagt hoe oud ze zijn. “Vijf en zeven,” luidt het antwoord. “Ah,” reageert de Vlaming filosofisch, “dan bent ge nog niet in de kut geneukt.” Stiller is het in De Burcht tijdens de audities nog niet geweest. Leenders laat die stilte voortbestaan totdat die zo ongemakkelijk wordt dat er wel móet, zij het beschaamd, worden gelachen. “Ge weet nu wat er gaat komen,” kondigt hij aan op vileine toon. “Twintig minuten dit.”

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Je hebt gewonnen, maar de manier waarop je de auditie begon, had je de kop kunnen kosten…

“Dat is dan wie ik ben: het is stand-up comedy, dan zet je geen kinderen vooraan. En nu weten ze wel waarom. Dáárom. Ik ben geen platvloerse Dutroux of zo. Ik weet ook dat die woorden voor die kinderen niets betekenen. Dat gaat er los over en dan de zaal in en dáár komt het aan. Ja, en dan ga ik het opkloppen. Als eiwit. Da’s genieten man! Ja, ik weet het: ‘t is een dubbeltje op zijn kant. Berekend risico. En als ik er niet mee weg was gekomen: fuck it! Whatever! Het was maar een auditie. Da’s dan pech. Ik ben die auditie zomaar gaan doen. Gewoon. Om eens te kijken. Dus als het slecht was afgelopen, was er niks verloren.”

Hoe ben je op het podium terechtgekomen?

“Op exact dezelfde manier. Ik heb nooit theaterstudies of zo gedaan. Ik heb vooral geleefd. En heel veel fouten gemaakt. Op alle niveaus en rap achter elkaar. Toen kwam er een moment dat ik een beetje moe werd van het repareren van al die fouten. Ik dacht: ‘t zou toch wel fijn zijn als ik een beetje een gewoon leven ging leiden en een appartementje had, waarvan ik de huur kon betalen. En een auto. Alle schulden wegwerken. Ik wilde gewoon weer op nul komen te staan, zodat ik niet uit min vijf hoefde te vertrekken. Daar heb ik hard aan gewerkt. Als taxichauffeur heb ik twee jaar lang, zes dagen in de week, vijftien uur per dag gewerkt om mezelf uit de shit te halen. En toen ik op nul stond, heb ik mezelf de vraag gesteld: en wat nu Jeroen? Je bent 28, wat nú? Je kunt nu weleens een gokje wagen. Wat zoudt ge nou willen doen dat ge écht leuk vindt? Het antwoord was stand-up comedy. Ik ben toen naar een open podium gegaan, stijf van de zenuwen en met tien minuten uitgeschreven tekst. Ik had dat aan niemand verteld. Eigenlijk had ik er niets van verwacht, maar het was een succes, hoewel ik te zenuwachtig was om ervan te kunnen genieten. Daarna ben ik direct naar een artiestenbureau gegaan en sindsdien speel ik twee keer in de week. Dat is tweeënhalf jaar geleden. Ik ben steeds op zoek naar manieren om het voor mijzelf zo leuk mogelijk te houden. Ik speel echt voor mezelf. Ik wil namelijk eindelijk weleens iets leuks doen met mijn tijd. En als het publiek dat ook leuk vindt, dan ben ik nog nuttig ook.”


Vind je het achteraf een logische keuze?

“De manier waarop ik het doe wel. Ik ben altijd al rebels geweest. Als iemand ‘zwart’ zei, dan zei ik ‘wit’. Gewoon, om de lul uit te hangen, omdat ik iets heb tegen autoriteit. Wie ben jij? Je leerkracht. Ja? Dus? Saddam Hoessein die de rechtbank niet erkent. Fantastisch toch? Ik ben altijd snel en goed geweest met woorden. Vroeger gebruikte ik dat vooral om mensen te kwetsen. Dat werd een wapen. Ik kwam erachter dat je met woorden iemand dieper kan kwetsen dan met fysiek geweld. Ik ben niet groot en ik ben niet breed, dus ik moest het allemaal van m’n tong hebben. Nu doe ik dat eigenlijk niet meer. Ik weet nu te goed hoeveel pijn je iemand kunt doen. Maar ik vind het heel leuk om woorden te gebruiken. Dat je iets zó vertelt dat er bij de mensen beelden ontstaan. Gewoon door iets te zeggen of door een bepaalde houding aan te nemen. Fantastisch! En mezelf te verliezen in mijn eigen fantasie en de mensen mee te voeren. Ik heb dat altijd al gehad. Veel mensen zeiden dan ook tegen mij: je moet daar nog eens wat mee gaan doen op het podium. En voilà. Dit is voor mij ideaal. Dit is mijn ding. Wat het ook moge zijn, en wat het ook moge worden.”

De finalistentour met Jeroen Leenders, Emilio Guzman en Bart Cannaerts gaat op 1 maart van start in Utrecht. Meer informatie: www.leidscabaretfestival.nl

Onderwerpen