Vlaanderen, kom erbij

1. Sinds België in 1830 een onafhankelijk land werd, zijn Nederlanders en Vlamingen uit elkaar gegroeid. Dat is onmogelijk nog recht te breien.
Inderdaad, Vlaanderen maakt al 180 jaar geen deel meer uit van Nederland. Eigenlijk is het nog veel ‘erger’, want aan de afscheiding van België in 1830 ging een periode van slechts vijftien jaar vooraf waarin Vlaanderen – samen met Wallonië – wél bij het Koninkrijk der Nederlanden hoorde. In feite voltrok de scheiding tussen ‘Hollanders’ en Vlamingen zich al in 1581, toen de Noordelijke Nederlanden zich met de zogenoemde Acte van Verlatinghe ontrokken aan het gezag van de Habsburgers, terwijl de Zuidelijke Nederlanden (zo ongeveer het huidige België en Luxemburg) dat nalieten. Ergo: afgezien van het korte intermezzo tussen 1815 en 1830 leven Nederlanders en Vlamingen feitelijk al ruim vierhonderd jaar in verschillende staten. Ter vergelijking: Oost-Duitsers en West-Duitsers werden tussen 1949 en 1990 slechts 41 jaar door een staatsgrens van elkaar gescheiden en zelfs die relatief korte periode leverde na de vereniging van de Bondsrepubliek en de DDR grote mentale problemen op.
Anderzijds: tussen Vlaanderen en Nederland heeft natuurlijk nooit een muur gestaan. In heel veel opzichten zijn we zelfs op elkaar blijven lijken. Zo is Vlaanderen, net als Nederland, een politiek driestromenland dat gedomineerd wordt door christendemocraten, sociaaldemocraten en liberalen, met een populistische partij – hier de PVV, daar het Vlaams Belang – op rechts. Voor de scherpe tegenstellingen die er ooit bestonden tussen onze strengcalvinistische volksaard en de katholiek-bourgondische inborst van de Vlamingen geldt dat ze intussen aan betekenis hebben verloren. Nederlanders zijn veel meer van de gezelligheid dan vroeger. Vlamingen zijn zelfbewuster en mondiger geworden. De contrasten zijn verwaterd.

Lees de rest van het artikel in HP/De Tijd van deze week