Retro én visionair

Field Music

Goede muziek grijpt de luisteraar meteen naar de keel, en de klanken van Britse Band Field Music doen dat wel op een heel bijzonder manier. Hoewel ik eerdere albums als het titelloze debuut Field Music en het voorlaatste Tones Of Town al kende, stond ik bij het opzetten van de nieuwe dubbelaar Field Music (inderdaad: weer een album zonder titel) meteen weer op scherp. Bij de eerste klanken van het openingsnummer In The Mirror stroomt er namelijk een golf van herkenning je oren in. Het is alsof de broers David en Peter Brewis, de songschrijvende harde kern van de groep, de essentie van The Beach Boys, Sparks, Supertramp, King Crimson en Queen samen met de basisingrediënten van de hedendaagse indie/alt-rock in een blender hebben gegooid om aldus te komen tot een klankbeeld dat gelijktijdig retro én visionair is. Meestal produceren bands die zich zo door het verleden laten regeren, niet meer dan een slap aftreksel van de meesterwerken van weleer.

Bij Field Music is de uitkomst van de optelsom juist vaak veel meer dan de som der delen. De cerebrale, protserige kantjes van de symfonische rock en art-rock van sommige van hun inspiratiebronnen worden door de hoekige, vaak uit steen gehouwen ritmiek weer met beide benen op de grond gezet.

En voilà: aldus ontstonden twintig onweerstaanbare songs, waarvan ik Let’s Write A Book maar niet vaak genoeg kan draaien.