Dinsdagmiddag-essay. Hoe Amsterdam onder Cohen transformeerde in Moslim-city

Joden vormen niet de enige bevolkingsgroep in de hoofdstad die het moeilijker hebben gekregen sinds Cohen aantrad als burgemeester. Voor homo’s is het ook niet veilig in wat eens de ‘Gay Capital’ van de wereld was. Op Koninginnedag 2005 werd de Amerikaanse journalist Chris Cain in Amsterdam in elkaar geslagen door homofobe moslimjongeren. De foto van zijn toegetakelde gezicht ging de hele wereld over. Het Amsterdamse Bureau voor Toerisme ried homo’s af om hand in hand te lopen vanwege de toenemende agressie tegen homo’s.

Dit alles onder de bezielende leiding van Job Cohen, die, zo las ik rond die tijd in De Telegraaf, verklaarde dat Amsterdam nou eenmaal een ‘moslim-city’ was. Ik verbleef in de zomer van 2005 in Madrid, waar homo’s uitbundig zichzelf waren, kennelijk zonder enig gevaar. Terwijl daar óók veel moslims wonen.

Het kán dus gewoon, een multiculturele samenleving met moslims én joden én homo’s en allerlei andere bevolkingsgroepen, alleen niet in een samenleving die wordt bestierd door Job Cohen. Wat deed Job Cohen nadat in zijn stad, terwijl heel Nederland toekeek, een echtpaar door Marokkaanse jongens uit de Diamantbuurt was weggetreiterd, het antisemitisme schrikbarend toenam, homo’s werd afgeraden elkaar hun affectie te tonen en kunstenaars en stukjesschrijvers door moslims in elkaar werden geslagen, bedreigd en in één geval zelfs vermoord?

Hij richtte een Meldpunt Moslimdiscriminatie op. Want de tóón, die werd aangeslagen als het over moslims ging, was zo hard geworden.

Stukjesschrijver Ebru Umar beklaagde zich een keer over de toegenomen agressie tegen andersdenkenden en kreeg toen van Job Cohen te horen dat ze niet in Amsterdam hóefde te wonen. Cohen zei dit tegen Umar in een zaal vol joelende Marokkanen, die dat natuurlijk prachtig vonden, een burgemeester die de vriendin van dat blasfemische varken Theo van Gogh zo op haar nummer zette. Niet lang daarna kreeg ook Ebru Umar harde klappen van Marokkaanse jongens.

Toen Ayaan Hirsi Ali eens in Amsterdam kwam spreken, weigerde Cohen maatregelen te nemen om haar te beveiligen, ondanks de vele ernstige doodsbedreigingen aan haar adres. Omdat die beveiligingsmaatregelen ‘polarisatie’ in de hand zouden werken, verklaarde hij op televisie.

Ik word daarom altijd een beetje boos als ik mensen nog steeds hoor zeggen dat Cohen ‘de boel bij elkaar houdt.’ Cohen houdt de boel helemaal niet bij elkaar. Hij loopt de benen uit zijn lijf voor het conservatiefste, intolerantste deel van de moslimbevolking en iedere andere groep laat hij in de kou staan. Toen twee stichtingen naar subsidie hengelden, één ter promotie van culturen rond het Middellandse Zeegebied, de ander ter promotie van de islam, kreeg de laatste, de Stichting Marhaba (inmiddels ten onder gegaan vanwege bestuurlijke ruzies) een half miljoen startsubsidie, juist vanwege die islam. De andere stichting kreeg een schijntje, omdat die dus niks deed aan de islam.

Cohen verklaarde ook eens dat er niet zo krampachtig moet worden gedaan over de scheiding tussen kerk en staat. Over die scheiding doen steeds meer mensen nogal lichtzinnig, maar ze is één van de kurken waarop onze vrije samenleving drijft. Gezien Cohens staat van dienst moeten we zijn uitspraak zien als de zoveelste doorzichtige poging om zijn stad en liefst heel Nederland voortaan vanuit de moskee te besturen.

Wie dus graag de hoofddoek gepromoot ziet als nationale klederdracht, en voor een homo-, en jodenvrij straatbeeld is, moet vooral op Job Cohen stemmen. Ik ben echter een hartstochtelijke fan van de multiculturele samenleving en ik stem om die reden nadrukkelijk niet op Job Cohen.

Peter Breedveld is journalist en columnist. Deze bijdrage verscheen eerder op zijn weblog Frontaal Naakt.