(Ont)vrienden?
Een gevoel van nostalgie overvalt me als een vriendin me Het Grote Vriendenboek voor volwassenen in mijn handen drukt. Ik denk direct terug aan de vriendenboekjes van vroeger, waarin je al je klasgenootjes liet schrijven. Toen je idolen nog gewoon Maikel Djeksun en de Bekstriet Bojs heetten. Waarin je in je kinderlijke naïviteit wenste dat je vriendje gelukkig, kerngezond en ook nog eens schatrijk de honderd zou halen. Hoe trots was je als je in het boekje van het tofste meisje van de klas mocht schrijven! En hoe bitter was de teleurstelling wanneer je door diezelfde persoon werd overgeslagen.
En nu is er een dus een variant op de markt voor je, inmiddels, volwassen vrienden. Hierin kunnen ze je haarfijn vertellen welk kledingstuk je nooit meer aan hoeft, wat je beste eigenschap is, op welk dier je lijkt, wat ze nog een keer met jou willen doen, enzovoorts.
Al snel slaat de paniek toe. Het vriendenboekje heeft namelijk slechts plaats voor elf vrienden! Wie van mijn 244 Hyvesvrienden en 142 Facebookcontacten moet ik hier in hemelsnaam voor vragen? En wie van mijn trouwe Twittervolgers valt dit privilege ten deel? De knop ‘Vrienden toevoegen’ is geen optie in dit papieren document.
Waarop moet ik de keuze van mijn leukste virtuele vrienden baseren? De grappigste krabbels, de meeste tags? Het aantal retweets misschien? Of wellicht degene die de meeste boompjes heeft geplant op mijn FarmVille? Misschien is dit een goed moment om eens na te gaan wie mijn echte vrienden zijn, met wie ik ook offline graag kwek, tik, por of chat. Ik besef dat ik van slechts een enkeling de verjaardag kan opdreunen. En er blijven er nog minder over als ik naga wie ik op de heugelijke dag zelf met een bezoekje vereer. Hen laat ik in ieder geval in het boek schrijven.
Ontvrienden is dus niet direct nodig, prioriteiten stellen wel.
En anders koop ik gewoon nog een exemplaar.
