Interview met Heleen Mees
‘Powerfeministe’ Heleen Mees (41) schrijft vanuit New York columns over hoe de wereld zou moeten zijn – een beetje meer zoals zij zelf. Een gesprek in een Amsterdams café over leiderschap, minnaars en luie vrouwen. ‘Ik snap niet dat vijf dagen werken niet de norm is.’
Afgaand op je uiterlijk en de wijze waarop je jezelf presenteert, ben je een bovengemiddeld ijdele vrouw. Waar komt die ijdelheid vandaan?
“Ik ben niet ijdel. In mijn huis in New York hangt niet één spiegel, behalve in de badkamer. Ik ben meestal te lui om make-up op te doen, ik föhn mijn haar nooit, het liefst doe ik niets aan mijn uiterlijk.”
Ik doelde niet alleen op uiterlijke ijdelheid, maar op die van Heleen Mees in haar geheel. Een mooie meid, jurist, econoom en ‘powervrouw’, die vanuit New York in ’s lands chicste krant over ingewikkelde economische onderwerpen schrijft. Al met al een beeld waar flink aan gekapt en geföhnd is.
“Als ijdelheid of geldingsdrang mijn drijfveer was geweest, had ik beter in Nederland kunnen blijven, beetje paraderen in de grachtengordel. Buiten Nederland ben ik gewoon mevrouw Mus. Ik woon in New York en ga voor mijn promotieonderzoek naar Peking, waar niemand me kent.”
In je columns maak je je boos op de banken, bestuurders, politici, in deeltijd werkende vrouwen, boos om de Nederlandse omgang met migranten. Je lijkt in een constante staat van verontwaardiging te verkeren. Waarom ben je zo boos?
“Het is meer ongeduld, van: waarom gebeurt er nou niets? Er is van alles aan de hand, het systeem verkeert in een diepe crisis, de euro wordt bedreigd, landen gaan failliet, de hele manier waarop we met elkaar omgaan is in het geding. En er gebeurt niets. Ik maak me druk over het gebrek aan leiderschap in Nederland, in de westerse wereld.”
Je had ook al je geduld verloren met Barack Obama, las ik.
“Een weifelende leider, schuchter, bang om uit de gunst van de Amerikaanse kiezers te raken. Ik schreef een column over the underwhelming president, die de VS bestuurt als een buurtwerker. Uiteindelijk kreeg hij de hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg toch door het Huis van Afgevaardigden, maar dat was hem niet gelukt zonder Huisvoorzitter Nancy Pelosi. Dat is een wereldwijf. Mensen willen geen weifelachtige leiders, mensen willen geleid worden.”
Job Cohen nog zien schutteren op tv?
“Ik heb de tv uitgezet, ik kon het niet aanzien.”
Lees de rest van het artikel in HP/De Tijd van deze week
