De calippo van Krajicek
Waarin Daphne Deckers alles laat waaien.
Dat seks eerder in je hoofd zit dan tussen je benen bewijst de nieuwe bundel met Telegraaf-columns van Daphne Deckers.
De inhoudsopgave bestaat uit een indrukwekkende reeks dubbelzinnigheden, die bij nadere lezing weinig om het lijf hebben – deze laatste beeldspraak had trouwens van Daph zelf kunnen zijn.
‘Spannende vrouw’, ‘Schuren’, ‘Likken, bijten en zuigen’, ‘Going Down South’, ‘Wippende paashazen’ en ‘Twintig dingen die niemand van mij weet’ – in bijna alle gevallen wint de dirty mind van de lezer het afgetekend van het verder correcte Deckersproza.
Dat hebben we overigens niet van onszelf, maar van Heleen van Royen (indertijd nog met groot succes door uitgever Oscar van Gelderen gelanceerd). In een achterzaaltje in de Amsterdamse Ysbreeker (what’s in a name?) somde Van Royen met satanisch genoegen de hierboven genoemde kopregels op, om daarop direct haar rijke scabreuze associaties te ventileren. De volgorde van ‘Likken, bijten en zuigen’ was volgens deze expert in het veld overduidelijk verkeerd, en zij vreesde dan ook het ergste voor de ‘calippo’ van Richard Krajicek, die met een kreeftenkleurtje op de kaken naast zijn schrijvende echtgenote zat, te midden van bekende decorstukken als Maik de Boer en Siegrid Markus.
Daar had Van Royen haar vriendin Daphne toch nog in het gewenste erotische hoekje, want hoewel de column in kwestie niet over fellatio maar over consumptie-ijs ging, bleek ‘calippo’ Deckers’ wel degelijk zelfbedachte aanduiding te zijn voor het liefdesracket van Crackerjack.
Overigens vergat Van Royen een quootje op pagina 39: “Waarom zou je het hele varken nemen voor die ene worst?” Dit wordt weliswaar toegeschreven aan ‘een single vriendin’ van de columniste, maar dat is zoals bekend de oudste verdichting ter wereld. Veelbetekenend is ook nummer 64 in ‘Honderd dingen waar ik niet van hou’: “Mannen die geen condoom willen omdoen.” Alsof getrouwde dames zulke parafernalia van node hebben.
Onze favoriete Deckers-watcher is Story-verslaggever Guido den Aantrekker, hier op archieffoto met zijn zwager Adam Curry.
Guido wist ooit het bloed van Deckers tot het kookpunt te krijgen met een interview in Story met Daphnes ex-vriendje, dat per saldo drie sappige onthullingen deed: Daph zou er wel pap van lusten, Daph zou alle buren laten meegenieten en Daph zou het kwaadsprekertje in kwestie op een strategisch moment hebben ingeruild voor Krajicek. Bedankt voor de gratis pr, zou ieder ander hebben gedacht. Dat de columniste desondanks giftig werd, tekent haar als de perfectioniste die ze is; die willen altijd zelf de roddeltap bedienen. De rest is historie: bij de eerstvolgende ontmoeting sloeg Deckers de Story-reporter met een Moët-fluit op zijn kinnebak. (Zie ook nummer 33 van ‘Honderd dingen waar ik van hou’: “Op het goede moment handig zijn met champagneglazen.”) Foto zes tot slot is het enige echte geautoriseerde bidprentje van de Krajicekjes: Daphne, Emma, Alec en Richard.
