Jean-Pierre Rawie (59)
‘Amsterdam. Ik vind het prettig als ik er kom en prettig als ik er weer wegga. Halverwege het gymnasium ging ik in Groningen wonen en daar woon ik nog steeds. Ik heb het daar altijd prachtig gevonden. Met Amsterdam heb ik ook wel een band, maar minder sterk. Mijn uitgever zit er en in 1990 heb ik er een jaartje gewoond. Toch ben ik nu wel blij dat ik er niet ben blijven plakken.
Als ik in Groningen zit, heb ik niet alleen een topografische afstand tot de literaire wereld, maar ook een emotionele. Dat komt goed uit. In Amsterdam zou ik niet meer aan mijn werk toe komen. Een boekpresentatie, een feestje, een lezing – waarschijnlijk sta ik niet sterk genoeg in mijn schoenen om me daar voor af te sluiten. Als de muze je maar weet te vinden, dan maakt het eigenlijk niet uit waar je woont.
Al heerst er een storende mentaliteit dat je buiten Amsterdam nooit dichter kunt worden, Groningen is een gebied waar altijd veel dichters hebben gewoond: Rutger Kopland, Gerrit Krol, Fritzi Harmsen van Beek. Eigenlijk is Groningen het Florence van Nederland, niet? Het is een kleinere stad dan Amsterdam, maar wel ver genoeg om een eigen karakter te hebben. Groningen is trouwens net zo flirterig als Amsterdam. Ik heb evenveel vriendinnen in Groningen gehad als in Amsterdam, dus het is absoluut niet zo dat je in Amsterdam moet zijn om iets mee te maken. Nu moet ik wel zeggen dat dat aan mij lag – ik was best gevoelig voor flirtende vrouwen. De essentie is dat je in een studentenstad moet wonen, anders is het een dode boel. Daarom is Zwolle bijvoorbeeld voor mij geen optie.
Als ik in Amsterdam aankom op het station, huur ik een fiets en doe ik mijn ding. Dan fiets ik vaak naar boekhandel Atheneum. Nadat ik de boeken heb bewonderd, ga ik op de bankjes zitten om de mensen op het plein te bekijken. De hele wereld komt voorbij als je daar een uurtje gaat zitten. Amsterdam is een goede tweede voor mij, maar Groningen is nog altijd mijn grote liefde.”
