Spring naar de content

Tijdgeestverhaal (2008): De Nieuwe Lul

Bij mannen wekt hij bewondering of afgunst, bij vrouwen begeerte. Zelf trekt hij gewoon zijn plan, wat de dames- en psychoglossy’s ook allemaal beweren. Over de charmes van een botterik.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Even leek het of hij zijn langste tijd had gehad, maar de laatste jaren manifesteert hij zich weer nadrukkelijk. Zelfverzekerd en hondsbrutaal, waant hij zichzelf onaantastbaar. Wat anderen van hem vinden, interesseert hem niet. Hoeft ook niet. Dat hoort nu eenmaal bij wie hij is. Een klootzak, een zakkenwasser, een lul.

Natuurlijk, sinds het begin van de mensheid is hij er altijd al geweest, maar zijn wederopstanding is opmerkelijk. De weerzin die hij doorgaans opriep heeft plaatsgemaakt voor bewondering, soms zelfs voor respect, maar vaak ook voor gewoon afgunst. Want het moet gezegd, hij heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. De klootzak, de zakkenwasser, de lul.
Hij manifesteert zich als een graaiende topman in het bedrijfsleven. Of als een van de ‘topcriminelen’, die inmiddels de status van BN’er hebben bereikt en de publieke tribunes doen vollopen met bewonderaars. Hun gedrag, dat bepaald niet sociaal wenselijk te noemen is, vormt de sleutel tot hun succes. En al valt dat gedrag niet bij iedereen in goede aarde, so what? Neem Nicolas Sarkozy. Toen de Franse president voor het oog van de camera een toeschouwer in de menigte uitschold omdat de man weigerde hem de hand te schudden, kwam die weinig presidentiële uitval hem op heel wat kritiek te staan. Maar op internet, waar het fragment miljoenen keren werd bekeken, kreeg Sarkozy ook de nodige bijval. “Vive Sarko!” “Un vrai homme, bravo Sarko!”En een echte man, dat is-ie. Laat daar geen twijfel over bestaan. Met zijn haantjesgedrag toont Sarkozy zich, ondanks zijn geringe lengte, een alfamannetje pur sang. In alles straalt hij het type van een winnaar uit. Met maling aan alles en iedereen. Hij schold rellende jongeren in de banlieues uit voor tuig, na zijn verkiezingsoverwinning liet hij zich ongegeneerd fêteren door zijn exorbitant rijke vrienden uit het zakenleven en hij ging de confrontatie aan met stakende arbeiders. Dan heb je, zoals ze dat in Frankrijk zeggen, couilles. En is er tegenslag, dan begint hij meteen een tegenaanval. Dus toen zijn echtgenote Cécilia hem voor het oog van heel de natie verliet, haalde de Fransen president zijn gram door binnen no time aan de haal te gaan met het voormalige topmodel Carla Bruni, een langbeniger en tien jaar jongere versie van Cécilia. Touché!

Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.