Depressie
Albert Verlinde kreeg nogal wat kritiek over zich heen, omdat hij enerzijds als zwager van Antonie Kamerling verzocht om terughoudendheid van de media en anderzijds als steunpilaar van RTL Boulevard een heel uur aan de overleden acteur wijdde. Hij deed wat hij moest doen en deed dat beheerst en invoelend. Van meer belang lijkt mij dat Verlinde, samen met Isa Hoes, niet om de feiten heen draaide in het persbericht: het was zelfmoord en het kwam door een depressie. Op internet leidde dat snel tot harde verwijten in een wereld van onbegrip. Hoe kon Kamerling dit zijn kinderen aandoen?
Depressie is – als geestesziekte – een stuk meer onbegrepen dan een longemfyseem of een maagzweer. Los van de voorspelbare emotionele verklaringen en grepen uit de archiefkast leidde de zelfmoord van Antonie Kamerling ook tot aandacht voor het fenomeen depressie. In Pauw & Witteman sprak hersenonderzoeker Dick Swaab duidende woorden, dagblad Spits opende met ‘Onbegrip na zelfmoord’, NRC Handelsblad liet een heuse filosoof aan het woord over ‘de hel op aarde’ en Nieuwsuur bracht een reportage over de succesvolle electrode behandeling bij een uitzichtloze depressie.
Antonie Kamerling zal zich dit alles geen seconde gerealiseerd hebben. In de duisternis die zijn leven was geworden kunnen gedachten over wat zijn dood teweeg zou brengen geen plaats meer hebben gehad. De openhartigheid van zijn nabestaanden bracht her en der wellicht wat meerbegrip voor de verschrikkelijke last van de depressie. Dat is mooi, hoe lelijk de dood ook is.
