Bert van derVeer
De fittie (het woordgemeen) tussen Mildred Roethof en vier ‘losgeslagen gangstermeisjes’ in De Wereld Draait Door was wel iets meer dan hectische televisie. Zo werd door de programmamaakster gesteld dat mensen wel vaker schrikken ‘als ze een spiegel wordt voorgehouden’. Dat kan zijn, maar als je geeft om deze meisjes, zoals herhaaldelijk gesteld werd, kun je daar toch niet tevreden mee zijn.
Abusievelijk maar hardnekkig werd de vierdelige NTR-serie Rauw en puur geschikt onder het genre van de documentaire. Het was ‘dikke poppenkast’, zei een van de meisjes, en dat is wel een heel adequate benaming van een andere categorie: reality. Dat genre kenmerkt zich juist door een tot oppervlakkigheid en vervorming leidende en naar sensationalisme riekende hit & run-journalistiek.
Er was een moment tijdens de verbale freefight aan de tafel van Matthijs van Nieuwkerk dat duidelijk werd dat van de voorgenomen vijf draaidagen er slechts drie resteerden, waarbij de cameraman ook nog eens in een PS liet weten dat er twee dagen ‘niks’ te filmen viel en zichzelf blameerde met het zinnetje: ‘Wij hebben ook onze werktijden.’
Mildred Roethof maakte daar en daarna een heel nummer van haar aangetaste integriteit. De kwestie of zij deugt en vanuit de juiste motieven zulke programma’s maakt, is niet aan de orde. Maar ja, je integriteit wordt ook aangetast als je het verhaal wilt vertellen met onvoldoende middelen.
