Zinkend schip

Brian Eno kan het zo mooi zeggen. Dat hij de muziek van Nino Rota al had gehoord voordat hij de bijbehorende films van Fellini zag. Daarom had hij bij die muziek in zijn fantasie al films verzonnen en toen hij eenmaal die van Fellini zag, bleken ze volkomen anders. Maar dat gaf niet. Zo’n soundtrack zonder film gaf de luisteraar de mogelijkheid om creatief te luisteren, iets wat Eno in 1978 inspireerde tot het maken van Music for Airports, het album dat voor het eerst de kwalificatie ‘ambient’ kreeg. Ruim dertig jaar later blijkt het wat moeilijker te zijn om, zo blijkt bij het beluisteren van Small Craft on a Milk Sea, een uur lang zelf een film te gaan verzinnen bij wat vage klanken. Misschien doordat de twitterende, internettende, mailende en sms’ende mens daar geen tijd meer voor heeft, zeker niet als hij nog tientallen onbekeken film-downloads op zijn pc heeft staan. Toch vrees ik dat het eerder te maken heeft met de kwaliteit van deze cd. De film die je bij deze soundscapes zou kunnen bedenken, is zó saai, dat je ‘m niet eens bedenken wíl. Laten we het zo samenvatten. Er vaart een bootje op een melkzee. Het bootje zinkt en iedereen verdrinkt. The End.