Rijp en gelukkig
Ons levensgeluk is geen langzaam dalend pad dat eindigt aan het graf. Wie ouder wordt, gaat juist een leuker leven tegemoet. Al helpt het als je geen watje bent.
Ik ben drie maanden geleden door een reorganisatie mijn vaste baan kwijtgeraakt. Dat is me zeventien jaar geleden, eveneens buiten mijn schuld, ook overkomen. Destijds was ik kwaad en klaagde ik voortdurend tegen mijn vriendin over dit onrecht. Pas na een half jaar zei ze: “Wordt het niet eens tijd om dit achter je te laten?” Nu, zeventien jaar ouder en vele andere tegenslagen rijker, waarvan sommige aanzienlijk ingrijpender dan dat ontslag, accepteer ik mijn tweede ontslag met relatief gemak. Ook andere vervelende gebeurtenissen brengen me minder snel uit mijn evenwicht dan vroeger, terwijl ik – bijna vijftig – meer kan genieten en relativeren.
Ik ben – gelukkig – niet de enige die beter met het leven leert omgaan naarmate hij ouder wordt. Dat lijkt in tegenspraak met de algemeen aanvaarde veronderstelling dat ons levensgeluk een langzaam dalend pad is dat eindigt bij het graf. Een dynamische samenleving als de onze heeft een grote liefde – je zou bijna zeggen: obsessie – met alles wat jong is, want dat zorgt voor verandering en ontwikkeling. Oud wordt vaak gelijkgesteld met conservatief en gebrekkig.
