Spring naar de content

‘Ik speel graag de bad girl’

Vorige maand schreef zangeres en actrice Cher (64) geschiedenis: als eerste artiest ooit scoorde ze in zes achtereenvolgende decennia een nummer-éénhit. Een gesprek over haar beroemde navel, jongere mannen en haar strijd tegen de ouderdom. ‘Jonge mensen kunnen niet tegen mijn generatie op.’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Hoelang hebt u er vanochtend over gedaan om uzelf op te maken?

“Een uur en vijftien minuten, inclusief mijn kapsel en kleren.”

U bent nu 64 jaar. Soms lijkt het wel alsof u de ouderdom de oorlog hebt verklaard. Babyboomers als u lijken maar niet oud te willen worden.

“Wij zijn de eerste generatie die weigert afscheid te nemen. We geven diegenen die na ons komen het gevoel dat ze mogen meespelen, als ze tenminste een plekje weten te bemachtigen, maar dat wij in elk geval niet opzijgaan. Vroeger hield de oudere generatie het op een gegeven moment voor gezien; ze werd moe en ging met pensioen. Die tijd is voorbij. Wij hebben energie genoeg, we zitten op fitness, we eten verstandig, meestal althans. We zijn gewend om te vechten, dat doen we al sinds de jaren zestig.”

Destijds schopte u tegen uw ouders, nu tegen het ouder worden?

“In tegenstelling tot de meeste jongeren van nu heb ik nog steeds een zekere hang naar rebellie.”

Kunt u ertegen als anderen tegen u rebelleren?

“Wie dat probeert, kan zijn borst natmaken.”

Er bestaat een anekdote over u en uw dochter Chas. U keek samen op tv naar een film over de Britse punkbeweging en u zou tegen haar hebben gezegd: “Wauw, moet je kijken, zo’n kapsel wil ik ook wel.”

“Ja, dat klopt. Mijn dochter reageerde nogal gebeten. ‘Alsjeblieft niet zeg, dat kun je toch niet maken. Het is hier de omgekeerde wereld. Jij zou diegene moeten zijn die mij verbiedt met een hanenkam rond te lopen.’ Waarschijnlijk is het daarom zo moeilijk voor jonge mensen van tegenwoordig. Ze kunnen niet tegen ons op, omdat wij alle extreme dingen al hebben gedaan.”


Chas heeft in 2008 een geslachtsoperatie ondergaan en is nu een man, Chaz. Alsof ze wist dat ze anders toch niet tegen u opkon.

“Ik wist al vroeg dat ze homoseksueel was, en ik had er geen enkel probleem mee. Wat ik wel moeilijk vond, was dat Chas met jan en alleman over haar geaardheid sprak behalve met mij. Dat deed me pijn. Nu is mijn dochter een jongen. Dat vond ik lange tijd een beangstigende gedachte, maar het is heel gewoon, merk ik. Hij is altijd nog dezelfde persoon. Chas is gewoon Chas.”

Waarom werd u in de jaren zestig een hippie?

“Mijn partner Sonny en ik waren hippies avant la lettre. Op straat werden we uitgescholden, mensen riepen ‘smerige communisten’, ‘vuile flikkers’ of ‘stelletje potten’. We waren anders en dat zag je aan ons. We droegen eskimolaarzen, bontvesten, pofbroeken. In het begin trad ik op in een jurk en Sonny in een kostuum. Maar op een dag was onze bagage zoekgeraakt tijdens een vlucht en moesten we in onze gewone kleren optreden. Het publiek ging uit zijn dak, en vanaf die avond waren we Sonny & Cher.”

Vorige maand haalde uw song Haven’t Seen the Last of Me uit uw laatste film, Burlesque, de hoogste plaats in de dance charts van Billboard. Daarmee vestigt u een record: geen enkele artiest had zes opeenvolgende decennia een nummer-éénhit. Klopt het dat u eigenlijk helemaal niet wílde zingen?

“Ik wilde actrice worden. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat ik met zingen mijn brood kon verdienen. Sonny was de eerste die vond dat ik kon zingen.”

Het eerste plaatje waarop u zingt is Ringo, I Love You.


“Ja, dat klopt. De radiostations wilden het niet draaien omdat ze dachten dat een man het zong, een homo die Ringo Starr van The Beatles de liefde verklaarde. Ik heb een diepe stem, vandaar. Voor mij was dat niks nieuws, ik had daar op de middelbare school al problemen mee. De meisjes hadden een hoge stem, de jongens een lage. Die van mij zit ertussenin, dus ik mocht niet in het schoolkoor zingen. Ik heb nooit veel zelfvertrouwen gehad.”

Zelfs niet nadat I Got You Babe een wereldhit werd?

“Nee, tot op de dag van vandaag niet. Ik ben geen kunstenaar die dingen aanpakt omdat hij denkt dat hij er goed in is. Ik moet mezelf ertoe dwingen, en dat is elke keer opnieuw een enorm vermoeiende klus. Maar mijn moed is gelukkig altijd groter geweest dan mijn angst.”

Achteraf gezien is het dus goed dat u werd gedwongen door uw latere echtgenoot Sonny Bono?

“Toen we elkaar leerden kennen, was ik zestien. Sonny was 27, had al een huwelijk achter de rug en was vader. In die tijd was het motto: vertrouw niemand boven de dertig. Gelukkig zat Sonny daar net onder. Ik wist niet wat ik wilde, dus besliste Sonny alles voor me.”

Sonny was ook nogal conservatief. Hij had niets op met die vrijgevochten jongerencultuur. Toen de jeugd wegtrok naar Woodstock, moest u een nieuw publiek zoeken.

“We hebben een tijdje in vreselijk truttige hotels opgetreden voor een grijpstuiver. We leefden in kamertjes waar het behang losliet van de muur en je ‘s nachts elke tien minuten wakker werd van een voorbijrijdende trein. De kids wilden heftigere muziek, maar die trend hebben we gewoon gemist.”

U wilde dolgraag actrice worden. Kon niemand van uw beroemde vrienden u aan een rol helpen? Ik noem een Francis Ford Coppola, Jack Nicholson, Anjelica Huston en Goldie Hawn.


“Niemand was ervan overtuigd dat ik het in me had. Behalve Robert Altman, een rebel, net als ik. Hij regisseerde in 1982 zijn eerste toneelstuk op Broadway: Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean. Iedereen verklaarde hem voor gek dat hij mij een rol wilde geven, maar hij zette door.”

Hoeveel hebt u daarmee verdiend?

“Geen cent. Sterker nog, ik moest 67.000 dollar betalen voor de verhuizing van mijn gezin naar New York.”

Daarna hebt u voor uw rol in Silkwood een Oscarnominatie gekregen en voor uw hoofdrol in Moonstruck won u die prijs. U verscheen tijdens de ceremonies steevast in een jurk die uw blote buik toonde of met een hanenkam. Was dat om te provoceren?

“Nee hoor, ik vind dat gewoon leuk. Kleding weerspiegelt je persoonlijkheid, en een kunstenaar hoeft zich niet aan de regels te houden. Je kunt niet vrij zijn en je tegelijkertijd laten voorschrijven hoe je je moet kleden.”

U maakt in het openbaar een nogal exhibitionistische indruk. Iemand hoeft maar een rode loper uit te rollen en jawel hoor, daar komt uw navel al tevoorschijn.

“Bob Mackie, mijn oude kostuumontwerper, heeft mijn navel al in de jaren zeventig tot attractie gebombardeerd. Soms is het hartstikke leuk om je als een pop te laten aankleden.”

U bent ook beroemd om uw affaires met mannen die half zo oud zijn als u. Als u een leuke man zag, zou u steevast hebben gezegd: “Grijp hem, was hem en sleep hem naar mijn tent.”

“Dat is flauwekul, maar ik had het best graag gezegd willen hebben. Ze hebben me zoveel uitspraken in de mond gelegd, maar dat interesseert me niks. De mensen die mij zo graag wilden beledigen zijn allang verdwenen, maar ik ben er nog steeds.”


Die jonge mannen, is dat ook een vorm van rebellie?

“Ik heb in mijn leven maar twee mannen gehad die ouder waren dan ik, de rest was allemaal een stuk jonger.”

Is dat nog steeds zo?

“Momenteel ben ik single, maar mijn laatste vriend was 52. Voordat we elkaar voor het eerst zagen, liet hij via een gezamenlijke vriend weten dat mijn leeftijd voor hem geen punt was. Maar toen we elkaar ontmoetten, zei hij: ‘Weet je, ik ben eigenlijk veel te oud voor jou.'”

Toen u afgelopen herfst tijdens de MTV Video Music Awards aan Lady Gaga de prijs voor de beste videoclip overhandigde, zei u: “Ik ben hier het oudste meisje, maar ik heb het wildste kapsel en de strakste jurk.” Vindt u dat passen bij iemand van uw leeftijd?

“Soms is het een dirty job om Cher te zijn, but somebody’s gotta do it.”

Wanneer merkt een diva als u dat ze 64 is?

“Wanneer je ontdekt dat je harder moet werken en tegelijkertijd minder bereikt. Zo nu en dan brandt mijn kaarsje op, en dan moet ik een flinke pauze nemen. Dat krijg je als je een sterke wil hebt maar het lichamelijke gestel van een fruitvlieg.”

U hebt ooit gezegd: “Ik was anders, en toen ik opgroeide was dat heel onprettig. Met een donkere huid, donkere ogen en donkere haren kwam je niet ver in de showbusiness.” U bewijst al 45 jaar het tegendeel, bent u daar trots op?

“In de Disneyfilms van vroeger speelden blonde meisjes altijd het prinsesje en de donkerharige de heks. Later ben ik vaak gefotografeerd voor modeblad Vogue, maar in het begin zetten ze me nooit op de cover: donkere types zouden slecht zijn voor de verkoop. Dat is voorbij.”


Bent u daar blij om?

“Ja, maar als ik eerlijk ben, vind ik het wel leuk om de bad girl te spelen.”

Draagt u ook wel eens een blonde pruik?

“Soms.”

En?

“Dan gaan mensen opeens veel langzamer tegen je praten.”

Der Spiegel

Vertaling: Thijs Joosten