Vechten in Kunduz

Twee weken geleden voorspelde ik al: Uri Rosenthal belooft straks alles. Meer aandacht voor vervolgde christenen? Als de Christen-Unie erom vraagt, komt die er meteen. En inderdaad. Een gegarandeerd totaal civiele missie speciaal voor Jolande Sap? Die komt er ook. Het Binnenhof leeft, het is ook bij de missie naar Uruzgan al gebleken, in een papieren werkelijkheid die, zoals Job Cohen terecht opmerkte, duizenden kilometers verwijderd is van de harde realiteit. Zelfs speciaal ingevlogen woordvoerders van de Afghaanse regering moesten erkennen: in de praktijk valt een scheiding tussen militaire operaties en politiewerk helemaal niet te maken – daar zorgen de Taliban wel voor.

Maar er zijn nu dus ‘spijkerharde garanties’, en de regering zal het Kaboel eveneens plechtig laten verklaren: geen pupil van Nederland gaat ginds ooit in militaire dienst. Dus als de Afghaanse regering straks ook maar één van die door ons binnen de muren van de politiekazerne civiel opgeleide agenten op Taliban laat schieten, is het einde oefening.

Gelooft u het?

Karzai zal zo’n plechtige verklaring vast tekenen. Even plechtig als hij ook keer op keer eerlijke verkiezingen en een strenge aanpak van de corruptie belooft.

Hoe denkt het Nederlandse kabinet overigens de naleving van die verklaring te controleren? Worden er in de Afghaanse bergen politiecamera’s geïnstalleerd die dwars door baarden en boerka’s heen aan gezichtsherkenning doen? Krijgen alle door ons opgeleide agenten een enkelband met zendertje om?

En welke sancties heeft Rosenthal in gedachten, als die Afghaanse aspiranten zich na hun cursus van tien weken toch als soldaten ontpoppen, of naar de Taliban overlopen omdat die beter betalen? Terugvordering van hun geweer? Ongeldigverklaring van hun cursusdiploma op geschept papier? De meeste cursisten kunnen het niet eens lezen.

Rosenthal verklaarde ook dat zodra de eerste kersverse politieman buiten z’n boekje gaat, Nederland zich direct terugtrekt. Dacht u dat werkelijk? Zou Den Haag, dat de enorme internationale druk om weer mee te doen nu al niet kan weerstaan, echt halverwege opbreken omdat zulks aan mevrouw Sap was beloofd? Of dat de Nederlandse politiecommandant, wanneer hij tijdens een buitenoefening plots op wilde Taliban stuit, eerst in zijn instructieboekje kijkt inzake schieten met meer dan 50 km per uur binnen de bebouwde kom?

GroenLinks is in haar eigen fuik gezwommen. Mark Rutte stond met de rug tegen de muur, maar door haar eigen politieke amateurisme hem daar op te wijzen én uit die positie te bevrijden, staat Jolande Sap dat nu zelf. Het kabinet zegt, zoals te voorzien, alles toe wat zij aan voorwaarden voor instemming verlangde, en nu is zij vervolgens gedwongen die toezeggingen te geloven, ofschoon die het papier waarop ze staan niet waard zijn. Gewoon, omdat het kabinet daar in de praktijk helemaal niet over gaat, noch over de middelen beschikt om de naleving ervan vanaf het andere eind van de aardbol af te dwingen.

We zien een exacte herhaling van de gebeurtenissen in 2005: toen was de PvdA inzake Uruzgan, teneinde maar ‘verantwoordelijk’ te lijken, zo onverstandig om te verklaren onder voorwaarden tot instemming bereid te zijn. Die voorwaarden werden door CDA en VVD allemaal ingewilligd. In de praktijk bleek hun garantie natuurlijk niets waard, en kwam de zogenaamde opbouwmissie gewoon neer op oorlogvoeren. Terecht heeft de PvdA ditmaal dan ook bij voorbaat ‘nee’ gezegd, omdat papieren schijnconcessies je anders meezuigen in een proces waarop je, zeker vanuit de oppositie, geen enkele invloed hebt.

Het was ontroerend hoe Sap zekerheidshalve nog vroeg of het allemaal inderdaad zo gaat werken als Rosenthal haar zwart-op-wit garandeert. Het antwoord kan ik al geven: nee. Kunduz vormt een nieuw voorbeeld van die fact-free politics waarover ik vorige keer al sprak. Een nieuwe voorspelling: GroenLinks komt binnenkort van een koude kermis thuis. Mijn voorspellingen komen meestal uit; bewaart u dus tot zolang dit stuk.