De krik geketst

De strijd om het wereldkampioenschap in de op een na grootste sport ter wereld (tenminste, dat zeggen fans, dat het zo’n grote sport is) ging wekenlang geruisloos aan me voorbij. Ik leefde gewoon door alsof er niets aan de hand was, volgde als altijd de berichtgeving over het Nederlands elftal – altijd weer een genoegen om onderzoeksjournalist Harry Vermeegen “Jáááá, jahááa” te horen zeggen – ik pikte een stukje wielrennen mee en keek zelfs even naar de afsluiter van het schaatsseizoen. Mij ontging niets. Dacht ik.

Wist ik veel dat in Sri Lanka het WK Cricket al die tijd in volle gang was geweest!

Van cricket weet ik slechts wat iedereen ervan denkt te weten: dat een wedstrijd dagen kan duren, dat er thee in overvloed is en dat tussen de pauzes door keurige Britse of Indiase jongens in smetteloos wit wat onbegrijpelijke handelingen uitvoeren met een bal en een paar stukjes hout.

Een beetje karig, voor de op een na grootste sport ter wereld. Ik besloot mijn kennis uit te breiden.

Het lemma ‘Cricket’ van de internetencyclopedie Wikipedia is opgesteld door iemand die niet van halve maatregelen houdt. Alle denkbare aspecten van de sport komen aan bod – van de spelregels tot een opsomming van Nederlandse cricketclubs, waarbij mijn voorkeur onmiddellijk uitging naar Still Going Strong, een Touring Club die uitsluitend uit veertigplussers bestaat.

In het kort uitleggen waar het bij cricket om te doen is, blijkt onmogelijk. Enkele dreigende Wikipedia-citaten, om duidelijk te maken dat we hier niet met een simpel potje sjoelen te maken hebben:

De rode cricketbal wordt alleen bij dagwedstrijden gebruikt. Bij 50 overs, of bij twenty20 worden witte ballen gebruikt voor betere zichtbaarheid bij kunstlicht.

“Jongens, het wordt te donker. Ik zie geen twenty20 voor ogen. Laten we een witte bal pakken.”

Hij is ook meestal de speler verantwoordelijk voor het stumpen.

Stumpen is de taak van de wicket-keeper. Degene die gestumped wordt, is de slagman, maar dit is alleen mogelijk als deze buiten zijn crease stapt.

Indien een scheidsrechter oordeelt dat een speler volgens de regels uit is, maar niemand van de spelers schijnt het op te merken, dan houdt de scheidsrechter zijn mond.

Fijnste sportregel ooit. Cricketscheidsrechters handhaven de regels niet, maar stimuleren de spelers die regels zelf in de smiezen te houden. Alsof je tegen een speler van ADO Den Haag zegt: “Ja, hij stond buitenspel. Méters! Maar zolang jullie dat niet zien, voel ik me niet geroepen er iets van te zeggen.”Je leert nog eens wat.

Dat laatste zeiden ze in de cricketwereld ook tegen elkaar toen in 2009 academisch onderzoek had aangetoond dat de Meest Britse aller Sporten even Brits is als de Eiffeltoren. De wetenschappers Gillmeister en Campbell vonden in een gedicht van de zestiende-eeuwse dichter John Skelton een passage over Vlaamse wevers op het Britse platteland waarin zij ‘kings of crekettes’ worden genoemd. Cricket blijkt niet meer dan een verbastering van het Vlaamse ‘met de krik ketsen’.

Cricket Vlaams, ze waren er in Groot-Brittannië behoorlijk van ondersteboven. Bleek opeens dat ze de afgelopen eeuwen op die sjieke gazons niets meer gedaan hebben dan een beetje met de krik ketsen. Treurig constatering. Nog even en er staat een wetenschapper op die onomstotelijk vaststelt dat het voetbal Engeland werd binnengebracht door een Afghaanse landverhuizer, of een Finse draaiorgelspeler die in Newcastle op familiebezoek was.

De berichten over Skelton en z’n ketsende krik dreunden ook op het WK in Sri Lanka nog volop na. In de kwartfinale werd de Britse ploeg vernederd door het thuisland, met maar liefst tien wickets. Wie goed luisterde, kon op het Vlaamse platteland een gesmoord gegrinnik horen.