Spring naar de content

Balloze mannen

Elke week één artikel uit HP/De Tijd in zijn geheel op de website. Deze week ‘Balloze mannen’ van onze nieuwe columniste Jojanneke van den Berge.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

“Je hebt een probleem,” zei de tv-presentator tegen mij. “Het probleem van de New Yorkse, hoogopgeleide vrouw. Je maakt carrière, hebt lange benen, leuke ribben, je bent slim. Ik had echt verliefd op je kunnen worden. Maar ik werd het niet.”
Ik had een tijd achter de rug van fladderdates en ik leefde naar het adagium van Sherry Argovs coole-chick-pennevrucht Why Men Love Bitches. De bitch (Babe In Total Control of Herself) is gelukkig, alleen of niet. Haar biologische klok staat op snooze. Ze heeft geen bindingshaast: alsof het huwelijk zo’n paradijs is. Ze is stoer, krachtig. Maar bovenal: niet in het bijzonder aardig tegen mannen.

Ik verkeerde met heren die intelligent waren, charmant, succesvol, grappig, lief. Bedeeld met de uiterlijke kenmerken die vrouwen graag zien. Weg van mij. Maar in elke afspraakjesreeks kwam het cyclische moment van de oorwassing. Ik kon het niet helpen.

Hun diffuus-desperate 21ste-eeuwse hofmakerij gaf me dermate jeuk dat ik ze gewoon wel woordelijk castreren moest. Ongenadig prikte ik door hun plexiglazen machismo heen (waaronder onhandige, te expliciete seks-sms’jes). Door hun quasi-romantiek (waaronder biervilttekeningetjes met verlovingsringen en huwelijksdata). Door hun ‘ik ben zo’n lekkere spirituele jongen’-act (waaronder ‘Volgens de astroloog waar ik laatst was zou ik in mei de vrouw van mijn leven ontmoeten… Ach, het is mei!’). En zo stierf iedere amourette nog vóór het amour kon worden. Soms gegarneerd met tranen. Van hem.

“Je denderde over me heen,” zei de tv-presentator. “Een tijdje is dat spannend. Maar je ontnam me mijn ballen. In New York heb je een overschot aan vrouwen als jij, qua power voorbij geëvolueerd aan mannen. Maar hier komt dat ook. Jullie soort is te hard voor ons, te weinig kwetsbaar. Ik voel me soms net Aidan die in Sex and the City tegen Carrie roept: ‘Fuck, it’s like you’re the guy sometimes!’

Dit seksekantelen komt niet voort uit een feministisch oogpunt of omdat we de Nemesis van het nieuwe millennium uit willen hangen, in naam der ooit door mannen gemaltraiteerde vrouwen. In elk geval niet bewust. We acteren zo omdat we erin geloven. Omdat we geleerd hebben dat vrouwen van onze generatie sterk moeten zijn. Omdat girlpower.

Onlangs zag ik Flying: Confessions of a Free Woman, een zes uur durende docu van de New Yorkse filmmaker Jennifer Fox over de status van vrouwen in deze tijd. Zes jaar van haar leven komen voorbij, waarin ze in gevecht met haar verworven onafhankelijkheid rusteloos man na man verpulvert – wat haar miserabel maakt, en waardoor ze uiteindelijk te laat bedenkt dat ze een kind wil. Haar vrijheid was haar beperking geworden.

Misschien hebben we het een beetje overdreven. Misschien moeten we een gooi doen naar partiële retro-vrouwelijkheid. Mannen zonder ballen is ook zowat.