Máxima, verlos ons van die ridicule monarchie

Beste Máxima,

Jij en ik kennen veel overeenkomsten.
Jij komt uit Zuid-Amerika en ik voel een grote liefde voor vrouwen die oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komen. Uit andere delen van Zuid-Amerika dan het land waar jij vandaan komt en met een andere lichaamsbouw, maar op videobeelden uit het vorige millennium heb ik weleens gezien dat jij vroeger ook wist hoe je feest moet vieren.
Jij woonde in New York totdat je kennis kreeg aan een Nederlandse man. Mijn moeder komt uit New York en verhuisde naar Nederland toen ze met mijn vader trouwde.
Jij wordt bijna veertig en mij is het een paar maanden geleden overkomen.

Over die laatste overeenkomst wil ik het met je hebben. Het was geen prettige ervaring. Veertig worden, dat is iets voor andere mensen. Oudere mensen. Van die mensen die halverwege hun leven zijn en horen bij de zogeheten gevestigde orde. Veertig worden past niet bij jonge veelbelovende talenten als jij en ik. Wij beginnen net. Het voelde vreemd toen ik voor de eerste keer tegen iemand moest zeggen dat ik veertig ben. Alsof het niet om mijzelf ging, maar om mijn opa. Dat soort mensen worden veertig. Wij niet.

De grootste verandering was voor mij niet lichamelijk, mensen zoals jij en ik zijn gebouwd als een jonge god, maar geestelijk. Vooral op één onderdeel van mijn leven voelde ik die verandering.
Alle dingen die ik hiervoor misschien zou doen omdat ze lekker waren, of ondeugend of spannend – voor een man van veertig zijn ze dat niet meer. Diezelfde dingen zijn nu sneu geworden, en zielig en kinderachtig. Een teken dat je je leven niet op orde hebt. Een man van veertig doet zoiets niet. Die is geen klein stout jongetje meer, maar een huisvader die zijn verantwoordelijkheden hoort te kennen. Het was een omschakeling die ik in mijn hoofd moest maken. Makkelijk was het niet, maar er zat niets anders op. Veertig worden vereist een meer volwassen leven. Ik wil jou aanraden om hetzelfde te doen. Je wordt veertig, je bent te oud voor poppenkast. Jij hoort niet meer te koekhappen op 30 april. Zoals ik mijn particuliere kinderachtige gewoontes had voordat ik veertig werd, zo heb jij ze ook.
Toen je in New York woonde, had je een mooie baan bij een grote bank. Je hebt een goede opleiding genoten. Je dochters zijn allemaal naar de lagere school. Ga iets doen. Open een dansschool voor houterige Nederlandse mannen, ga weer bij een bank werken, importeer Argentijns rundvlees – het maakt niet uit wat het is.
Je echtgenoot heeft nooit betaalde arbeid verricht. Jij wel. Geef het goede voorbeeld. Als hij bang is om buiten de deur aan het werk te gaan, kan hij huisman worden. Heel modern.
Doe revolutionair. Stap uit het koningshuis. Je kunt niet op kosten van de belastingbetaler het hele jaar de wereld overvliegen en iedereen verbieden om daar foto’s van te maken. Zolang als je je laat onderhouden door het volk, ben je in zekere zin van het volk. Dat moet jij begrijpen, je hebt ooit een min of meer normaal leven gehad. Laat je niet door ons betalen om voor koningin te spelen en begin een eigen leven.

Ik denk dat je schoonmoeder Beatrix en jij, ondanks de families waar jullie uit komen, het hart op de juiste plaats hebben als het gaat om onze samenleving. Soms krijg ik zelfs de indruk dat jullie overdreven politiek correct zijn. Ik weet het alleen niet zeker omdat jullie, door dat malle koningshuis, niet mogen zeggen wat jullie echt denken.

Begin een buurthuis in Amsterdam-West, of…
– het is allemaal goed. Je echtgenoot is niet daadkrachtig. Jij bent het wel.
Verlos ons van die ridicule monarchie. Als iemand het kan, ben jij het.

Groeten,

Robert Vuijsje