Humbug voor de hopelozen
Nertsen van Nederland, de bevrijding is nabij! Vorige week werd bekend dat de Nederlandse Fede-ratie van Edelpelshouders ‘communicatiestrateeg’ Kay van de Linde heeft ingehuurd om de dreigende sluiting van nertsenfokkerijen tegen te gaan.
Wanneer Van de Linde zich met een zaak bemoeit, weet je dat die zaak verloren is. Niemand kan vakkundiger toch al hopeloze kwesties in het honderd laten lopen.
Hij is de zoon van oud-TROS-coryfee Wibo van de Linde. Die regelde begin jaren tachtig voor zijn moeizaam lerende zoon een baantje op het campagnebureau van een vriend in New York, waar onder meer Giuliani’s burgemeesterskandidatuur voor New York werd begeleid.
Terug in Nederland richtte hij Van de Linde Consulting op. Hij gaf hoog op over zijn ervaringen met Giuliani, die hij hoogstpersoonlijk in het zadel zou hebben geholpen (uit een artikel in Intermediair uit 2008 bleek dat dit een tikje anders lag).
Willem van Kooten, financier van de nieuwe politieke partij Leefbaar Nederland, was onder de indruk van Van de Lindes verhalen en vroeg hem erbij. Van de Linde had er zin in; Nederland zou kennis-maken met een revolutionaire manier van campagnevoeren. “Het gaat niet om de inhoud,” zei hij tegen de door hem verfoeide pers. “Het gaat om de persoon en de stijl. De inhoud is irrelevant.”
Toen begon het geblunder. Hij maakte ruzie met lijsttrekker Pim Fortuyn, die Van de Lindes duurbetaalde adviezen in de wind sloeg. Na afloop van interviews was hij druk met het afzwakken van Fortuyns woorden, die nu juist de enige aantrekkingskracht van Leefbaar Nederland vormden.
Tijdens het beruchte interview met Fortuyn in de Volkskrant in februari 2002 verzuimde Van de Linde op tijd te komen; hij kon Fortuyns woorden niet verdraaien, waarna deze verzocht werd op te stappen. Zonder Fortuyn zou het ook lukken, dacht Van de Linde; met diens LPF zou het sowieso niets worden.
In plaats daarvan triomfeerde de LPF, en modderde Van de Linde voort met Fred Teeven en Emile Ratelband. Toen die het met elkaar aan de stok kregen, werd halfzus Haitske van de Linde in stelling gebracht. Bij de verkiezingen van januari 2003 behaalde LN niet één zetel.
Vervolgens stortte Van de Linde zich op Rita Verdonk, die met Mark Rutte in de race was voor het VVD-lijsttrekkersschap. Zij was ‘de nieuwe Thatcher’, hij zou haar naar ‘het Torentje’ helpen.
Opnieuw liep het anders: Verdonk verloor van Rutte. Van de Linde zei dat het ‘ongeloofwaardig’ zou zijn als Verdonk een eigen beweging zou beginnen. Toch werd niet veel later Trots op Nederland (ToN) opgericht, mét Van de Linde als strateeg. Verdonks ToN is altijd een marginaal verschijnsel gebleven.
De samenwerking eindigde abrupt in 2008, toen Van de Linde tijdens een gastcollege onder meer opmerkte dat Verdonks ToN ‘gebakken lucht’ was. Van de Linde was woedend op de student die de uitspraken had vastgelegd op zijn telefoon, en op ‘de media’ die zijn woorden uit hun verband hadden gerukt.
Van de Linde is de man van voorspellingen die niet uitkomen. Heinsbroek was de onvermijdelijke opvolger van Fortuyn, of nee, Marco Pastors, ‘vanwege zijn charisma’. Met Wilders zou het nooit iets worden, die had ‘het’ niet.
Hopeloze gevallen huren hem in. Zoals Nina Brink, die de biografie van journalist Eric Smit niet kon waarderen en beslag liet leggen op zijn bezittingen. Zoals de ontwikkelaar van de bouwvallige parkeergarage aan het Amsterdamse Bos en Lommerplein, die volgens Van de Linde veilig was.
En nu dan de Nederlandse Federatie van Edelpels-houders. “Ik ben een challenger,” zegt Van de Linde op zijn website, “een communicatiestrateeg voor mensen en organisaties die zaken in beweging willen brengen.”
De nertsen kunnen er gerust op zijn.
