Allegaartje

Componisten kunnen hun muzikanten merkwaardige instructies geven. Vóórdat de tape voor de opname van Holding on to Black Metal ging lopen, decreteerde My Morning Jacket-voorman Jim James dat hij de song wilde laten klinken ‘alsof wij Cubaanse of Cambodjaanse baretdragende kinderen zijn die in een steegje een band tegen het lijf lopen die ineens uitbarst in een krankzinnige meezinger’. Een even belachelijke als onmogelijke opdracht, zou je zeggen, en je vraagt je onwillekeurig af hoe dat dan heeft geklonken.

Om daar achter te komen, hoef je niet veel moeite te doen: de eerste take van het nummer is op een paar overdubs na precies zó op het album Circuital terechtgekomen. Een zichzelf in de staart bijtend motownesk riffje, wah-wahvervormingen, staccato blazerspartijen en een in oh-oh’s en yeah-yeah’s grosserend zangkoor: de muziek heeft niet veel meer te maken met Jones’ instructies, maar vervreemdend en pakkend is het wel.

Alle tracks werden live opgenomen in een gymzaal, waar het instrumentarium van de band in een cirkel werd opgesteld – vandaar de titel van de plaat. Door het directe oog- en oorcontact en de daaruit voortvloeiende interactie is Circuital een hecht, levendig en avontuurlijk album geworden. Van het artrockerige Victory Dance tot de Richard Hawley-pastiche Slow Slow Tune: de songs gaan alle kanten op, maar weten elkaar in dat vrolijke steegje meestal toch wel weer te vinden.