Spring naar de content

‘Seks is een manier van leven’

In Frankrijk wordt van de vermeende misstap van Dominique Strauss-Kahn niet zo’n punt gemaakt. De Franse schrijfster Catherine Millet, zelf beroemd door haar uitbundige seksleven, legt uit waarom.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Wat voelde u toen u het ongelukkige gezicht van Dominique Strauss-Kahn in die New Yorkse rechtszaal zag?
“Het is triest als iemand zo te kijk staat terwijl zijn schuld nog niet bewezen is. De Amerikanen zeggen dat Strauss-Kahn net als iedere andere verdachte is voorgeleid. Er is uiteraard niets tegen het principe dat iedereen voor de wet gelijk is.”

Maar?
“In dit geval is het gelijkheidsbeginsel volgens mij van meet af aan geschonden. Bij een onbekende man zouden nooit alle media zijn opgetrommeld om het hoopje ellende in beeld te brengen. De Franse media deden schijnheilig gechoqueerd en hamerden er steeds maar op dat het in het beschaafde Frankrijk verboden is iemand zo aan de schandpaal te nagelen. Toch werden de aanstootgevende beelden steeds weer vertoond, omdat buitenlandse foto’s niet verboden zijn.”

Ook Strauss-Kahn is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Maar de seksschandalen van machtige mensen zijn nu eenmaal boeiender dan politieke debatten.
“En terecht, ze onthullen het menselijke in onszelf. Frankrijk is een geraffineerd land, dat niet wars is van zulke mediaspelletjes.”

Dus je hoeft geen medelijden te hebben met de groten der aarde als ze aan hun eigen bekendheid ten onder gaan?
“Het schouwspel van de gladiator die voor de leeuwen wordt geworpen, is altijd mooi en gruwelijk tegelijk. Het geeft de fantasie vleugels. De mensen verzinnen van alles over wat er in die hotelkamer is gebeurd. Als DSK zijn misère op de juiste manier gebruikt, kan er prachtige literatuur uit voortkomen.”

Je kunt dit toch niet alleen zomaar vanuit esthetisch oogpunt bekijken? Het tragische lot van Strauss-Kahn heeft een reden: de hybris, de arrogantie van de macht.
“Vindt u dat hij berouw moet tonen? Dat zou ik hem niet aanraden, hoewel spijtbetuigingen voor de rechtbank nog weleens willen helpen.”

Nu wordt u cynisch.
“Ik vind de misdaad die hij zou hebben gepleegd nogal meevallen. Daarom durf ik wel te bekennen, ook vanwege mijn eigen verleden en mijn libertijnse reputatie, dat ik het niet eens ben met die strenge roep om genadeloosheid.”

Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.