De kwestie Mariko Peters: “Alles is privé, tenzij…”
De Volkskrant roept Mariko Peters vanochtend op om (eindelijk) te reageren op de aantijgingen van HP/De Tijd. Ja, ze zijn pijnlijk en raken haar privéleven,” aldus de krant. “Maar zwijgen helpt niet meer.” HP/De Tijd-hoofdredacteur Frank Poorthuis legt uit waarom het soms moet, schrijven over het privéleven van politici. “Het is en blijft niet onze gewoonte om het te doen (in ieder geval niet tijdens mijn watch), maar soms kun je niet anders dan zeggen: dit vraagt om publicatie.”
Een minister die er een maîtresse op na houdt, een parlementariër die met een stagiaire in de coulissen van Nieuwspoort verdwijnt terwijl zijn vrouw thuis nog weent om hun net omgekomen kind. Een staatssecretaris die ondanks beweringen van het tegendeel gewoon gay blijkt te zijn. Het komt allemaal voor. In binnen- en buitenland.
In Groot-Brittannië of de VS mag je als volksvertegenwoordiger met dergelijke uitspattingen en gedragingen vrezen voor je carrière. Daar nagelen ze je namelijk nietsontziend aan de schandpaal. Maar in Nederland loop je grote kans ongeschonden door je politieke leven heen te rollen, met een vette pensioenbonus aan het eind. Onze nationale pers is zeer correct in die zaken. Wij vinden alles privé, tenzij.
Tenzij de minister namens zijn partij de huwelijkse trouw predikt, het Kamerlid in interviews vertelt dat hij door zijn verdriet geen boterham door zijn keel krijgt, en de staatssecretaris in interviews homoseksualiteit als een ziekte veroordeelt. Dan, maar ook alleen dan, en als het feit nog eens drie keer keihard gecheckt en bewezen is, durven wij erover te schrijven. Dat vind ik persoonlijk een situatie die verre te verkiezen is boven die in de Angelsaksische pers. Ook al verkoopt een lekkere affaire natuurlijk een stuk beter dan een degelijke verhandeling over de schuldencrisis in Griekenland. Maar je hebt je principes.
En het is dan ook in deze journalistieke traditie van een serieuze afweging tussen privé- en publicitair belang, dat u het verhaal moet duiden dat wij deze week brengen. Het gaat over een Nederlands Kamerlid dat een duidelijke wetsovertreding van haar partner kennelijk gedoogt. Het is en blijft dus niet onze gewoonte om over het privéleven van politici te schrijven (in ieder geval niet tijdens mijn watch), maar soms kun je niet anders dan zeggen: dit vraagt om publicatie. Een Nederlandse parlementariër heeft een voorbeeldfunctie. Als die zich niet aan de wet houdt, waarom zouden, wij gewone Nederlanders, het dan wel moeten doen. Zo simpel is het.
Frank Poorthuis
Hoofdredacteur HP/De Tijd
