Altijd wat met GroenLinks
Mariko Peters heeft het bewezen: het in opspraak brengen van GroenLinks is niet voorbehouden aan partijgangers met een activistisch verleden.
Bij onze oosterburen, waar partijvorming op progressief-ecologische grondslag ooit werd uitgevonden, werd de afgelopen tijd volop gespeculeerd over de vraag of de Grünen, die in de peilingen richting de 25 procent kropen, na de volgende parlementsverkiezingen wellicht de bondskanselier gaan leveren. Het contrast met de Nederlandse zusterpartij kon nauwelijks groter zijn. Want GroenLinks was de afgelopen weken om heel andere redenen het gesprek van de dag. Mariko Peters, een vooraanstaand Tweede Kamerlid van de partij, kwam in opspraak. Door onthullende publicaties in HP/De Tijd en later ook in andere media, waarvan iedereen de portee inmiddels zal kennen.
Het was waarachtig niet de eerste keer dat een prominent lid van GroenLinks negatief in het nieuws kwam. Zeker, ook andere politieke partijen kenden de afgelopen jaren kwesties, affaires en schandalen die voor de betrokken politici een fatale of bijna fatale afloop kenden. Neem VVD-Tweede Kamerlid Ayaan Hirsi Ali, die bij haar asielaanvraag een valse naam en geboortedatum bleek te hebben opgegeven en had gelogen over haar land van herkomst. In 2006 pakte ze haar biezen. Haar partijgenoot Arend Jan Boekestijn deed drie jaar later hetzelfde, nadat hij tegenover de pers uit de school had geklapt over een vertrouwelijke bijeenkomst van vijftig Kamerleden met koningin Beatrix. En dan was er natuurlijk PVV’er Eric Lucassen, die een verleden als buurtschrik en een veroordeling wegens ontucht op zijn kerfstok bleek te hebben (2010). Hij mocht, zoals bekend, wél blijven. Maar toch: bij geen enkele andere partij waren de kwesties, affaires en schandalen de afgelopen tien jaar zo talrijk als bij GroenLinks, zeker als we daarbij de relatief bescheiden omvang van de partij in ogenschouw houden. Bijgaande kroniek spreekt boekdelen.
Nog veel opvallender is het ‘gewicht’ van de zaken. Om akkefietjes uit de categorie ‘waar gehakt worden vallen spaanders’ ging het bij GroenLinks namelijk zelden. Jarenlange oplichterij (Tara Singh Varma), mensensmokkel en grootschalig asielbedrog (Farah Karimi), deelname aan een terroristisch trainingskamp (Sam Pormes), het oproepen tot geweld tegen ambtenaren (Wijnand Duyvendak): er zijn maar weinig vergrijpen die de laatste tien jaar níet met prominente GroenLinksers in verband konden worden gebracht. Hoe zou dat toch komen?
Lees het hele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
