Spring naar de content

Schulden in suburbia

Een gezamenlijk inkomen van vierduizend euro per maand, een riante koopwoning en… een traject bij de schuldhulpverlening. Hoe suburbia bezwijkt onder de schuldenlast.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Karen Geurtsen

“Noem ons maar Henk en Ingrid. Er zijn er namelijk velen zoals wij.”

We zitten in een royale hoekwoning in een groene buitenwijk van Tilburg en drinken oploskoffie uit gele bekers. Tweeverdieners Henk (43) en Ingrid Schutters (39)* zijn bereid om hun financiële sores (83.000 euro schuld) met HP/De Tijd te delen, maar dan wel anoniem.

Het begon vijf jaar geleden met een fout van de belastingdienst, vertelt Henk. “Wij hadden zorgtoeslag en kindertoeslag aangevraagd en die ook een paar jaar lang ontvangen, toen de belastingdienst dat geld opeens terug wilde zien. We hadden er bij nader inzien geen recht op, volgens hen. Onze belastingman had de formulieren verkeerd ingevuld.”

Of ze dus even een paar duizend euro wilden ophoesten. Het stel ging naar hun eigen bank om dat geld te lenen, maar die wilde hun niks geven. “We hadden drie hypotheken op ons huis afgesloten, via DSB. Omdat we na de tweede aan onze taks zaten, was die derde hypotheek in werkelijkheid een consumptief krediet van 40.000 euro, zo bleek. Een ‘slimmigheidje’ van DSB. Hypotheken worden niet aangemeld bij het Bureau Krediet Registratie in Tiel, maar kredieten wel. De bank had dat gezien en vond het blijkbaar niet verantwoord om ons daarbovenop nog extra geld te lenen.”

Omdat ze toch een oplossing moesten vinden, belden ze maar met een vage kredietmaatschappij. Ingrid: “Mister Credit heette dat bedrijf. Die wilden ons wel geld lenen, maar drongen erop aan dat we meer leenden dan noodzakelijk. ‘Leen nou maar het maximum, dan krijg je een lagere rente’ en ‘Straks kan het niet meer’, zei de verkoper. Omdat we onder tijdsdruk stonden, hebben we – heel stom – ingestemd.”

Crisisbezuinigingen bij Henks werkgever maakten daarna dat zijn nachtdiensten kwamen te vervallen, waardoor het gezin er zeshonderd euro per maand op achteruit ging. Met hogere uitgaven dan inkomsten werden de Schutters gedwongen hun krediet maandelijks aan te spreken. Met een kredietlimiet kan het dan kennelijk net zo zijn als met een pak koekjes. Als het toch al half leeg is, denk je: nu kan ik het net zo goed helemaal opmaken.

Lees het hele artikel in de HP/De Tijd van deze week.

Onderwerpen