Schaf af, die ATV
Als vijfentwintigjarige die in 2009 aan haar eerste echte baan begon, keek ik vreemd op bij de Arbeidstijdverkorting (ATV) die mij contractueel werd opgelegd. Je bent jong en wilt graag vol aan de bak om ervaring op te doen en geld te verdienen; blijkt dat je niet voor veertig uur maar voor 36 uur per week in de boeken staat.
Inmiddels twee jaar later profiteer (?) ik nog steeds van ATV. En waarom? Wat gegoogle (er zijn weinig bruikbare hits op arbeidstijdverkorting – zo erg uit de tijd is het fenomeen) bracht het volgende antwoord. ATV is een reliek uit de jaren tachtig dat ooit op grote schaal is ingevoerd om werkloosheid te bestrijden. Het idee was toentertijd dat onze voorgangers in een periode van hoge werkloosheid geld en uren zouden inleveren om collega’s binnenboord te houden. Een nobel streven, dat helaas weinig doel trof omdat bleek dat veel mensen hun eigen werk gewoon in minder uren (en misschien dus minder goed) gingen doen. Vervolgens is ATV verworden tot een soort van secundaire arbeidsvoorwaarde.
Een voorwaarde, die weinig stimulerend lijkt voor de economie (we moeten toch meer gaan werken?) en met de aankomende krapte op de arbeidsmarkt ook nog eens reuze overbodig wordt. Tot dusver blijft het mij een raadsel waarom mijn arbeidstijd wordt verkort. Daarom zeg ik: geef dat ingeleverde loon terug (een hoognodige consumptieprikkel) en stop die uren weer in de economie. Dat kunnen we in een economische recessie veel beter gebruiken dan verplichte vrije tijd.
