Spring naar de content

Toekomst met negen levens

In een van de eerste scènes van The Future stellen de hoofdrolspelers plechtig vast dat ze ‘er’ klaar voor zijn. Sophie (Miranda July) en Jason (Hamish Linklater) vinden dat het nu toch écht maar eens moet gebeuren. De kijker veronderstelt even dat ze een gezinnetje willen stichten, of misschien wel het plan hebben opgevat te gaan emigreren. Maar nee, het besluit dat met zoveel aplomb wordt genomen, betreft het in huis nemen van een kat. De keuze is gevallen op een exemplaar uit het asiel dat nog maar een paar maanden te leven heeft. Immers: zo’n kat brengt verplichtingen met zich mee. En als het dier eenmaal is overleden ‘kunnen we weer door met ons leven’.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Als ze in het asiel te horen krijgen dat hun kat misschien toch nog vijf of zes jaar mee zal gaan, slaat de paniek toe. Berekend wordt dat ze dan bijna veertig zullen zijn. “En dat is al bijna vijftig.” Conclusie: “Ons leven is zo goed als voorbij.” Ook in andere opzichten vormen de twee dertigers in The Future bepaald geen toonbeeld van dadendrang of mentale veerkracht. Beiden verdienen de kost met suffe baantjes waaraan ze weinig plezier beleven. Maar het ontbreekt ze aan de energie of inspiratie daar verandering in te brengen. Ze denken af en toe wel na over de toekomst, maar zien die toch vooral als een bron van zorgen.

Dat klinkt treurig, maar het is ook geestig. Miranda July (naast hoofdrolspeelster tevens regisseur en scenarist) is erin geslaagd het eerste uur van haar film een lichtvoetige tinteling mee te geven. Ze toont een wereld die een stukje uit het lood staat en waarin het voor de kijker prettig toeven is. Want hoewel Sophie en Jason ontegenzeggelijk karikaturale trekken vertonen, zijn ze niet belachelijk. Hun onhandigheid heeft iets aandoenlijks. Ze doen denken aan kinderen die met een mengsel van angst en verwondering de omringende wereld bekijken. Eigenlijk vormt hun getob en gestuntel een sterk uitvergrote versie van de alledaagse sores waar we allemaal weleens mee te maken hebben.

En zo blijft de film lang herkenbaar, ook al omdat de initiatieven die het koppel wél onderneemt tot tragikomische situaties leiden. Jasons pogingen zich in te zetten voor het milieu resulteren in scènes die balanceren op de grens tussen pijnlijk en hilarisch. En het overmoedige voornemen van Sophie om elke dag een nieuw filmpje aan haar website toe te voegen, heeft wonderlijke dansjes tot gevolg die het midden houden tussen avant-garde en slapstick.


Een deel van het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de kat, die een knerpend hoog stemmetje toebedeeld heeft gekregen. Dat wérkt zowaar. Het sluit althans aardig aan bij de vervreemdende, naïeve sfeertekening van de film. Het probleem van The Future ligt elders. Na een uur is de betovering verbroken. De bubbels zijn verdampt; de charme is uitgewerkt en de personages zijn van innemende sukkels getransformeerd tot onberekenbare mafkezen. ‘Bioscooplengte’ is een stilzwijgende verplichting die sommige films lelijk opbreekt. The Future is er een voorbeeld van.

The Future. Regie: Miranda July. Vanaf 1 september in de bioscoop.

Onderwerpen