Alleen? Graag!
Zippora Abram (41) is een bewust alleenstaande moeder. Ze woont in Amsterdam met haar zoons Noam (8) en Boaz (2). “Het grootste vooroordeel is dat het loodzwaar is om alleenstaand ouder te zijn. Nou, dat is het dus niet. Ja, ik liep met een baby van acht dagen oud alweer met de boodschappen te sjouwen. Maar aan de andere kant: het is hyperstabiel. De jongens kunnen altijd op mij vertrouwen. En ik heb niemand met wie ik discussies hoef te voeren over wie mag uitslapen op zondag.”
Zippora heeft gedaan wat véél vrouwen overwegen, maar niet allemaal doen als ze rond hun dertigste de ware liefde nog niet hebben ontmoet: alleen moeder worden. Volgens Zippora zien ze dit meestal als B-keuze – vrouwen blijven toch nog lang naar een man zoeken. “Voor mij was het geen noodoplossing, maar iets wat me léuk leek. Ik was 31, dus nog helemaal niet zo oud. Een vriend stelde voor: als je het graag wilt, waarom niet nu? Ik wilde heel graag kinderen en werd blij van het idee dat ik het alleen zou kunnen doen.”
Een donor heeft ze vrij snel gevonden. “De spermabank was voor mij geen optie, want ik wilde weten van wie ik zwanger zou zijn. En ik wilde dat de kinderen contact zouden hebben met hun biologische vader. Die zien we ongeveer één keer per jaar. Hij stuurt ook kaartjes op hun verjaardagen.” In de kast staat een papabox met foto’s van hem.
De eerste vraag die Zippora altijd krijgt, is wie de vader is en hoe de kinderen zijn verwekt. “Maar ik ben gewoon een gezin van een moeder met twee kinderen. Er zijn veel manieren waarop je goed kunt opgroeien, of je nu één of twee of drie of vier ouders hebt.”
“Ik heb altijd wel affiniteit gehad met gezinnen die een beetje anders zijn. Voordat ik zwanger werd, zag ik een interview met filmproducent Matthijs van Heijningen. Hij vertelde hoe hij na het overlijden van zijn vrouw alleen zijn zoon opvoedde. Hij vond dat helemaal niet zwaar, nam zijn zoon overal mee naartoe. Ik vond het inspirerend hoe hij daarover sprak.”
“Mensen vinden het misschien egoïstisch. Maar kinderen krijgen is toch altijd egoïstisch?” Zippora werkt nu 36 uur per week als beleidsadviseur jeugd bij de gemeente Amsterdam, een flexibele werkgever. De rest van de tijd is ze met de jongens. “We zijn actief, veel buiten. We hebben veel lol met zijn drieën. Hoe zouden de jongens er later over praten? Dat het tof is van mama, of jammer? Ik ben heel benieuwd. Een relatie zou ik best willen. Misschien over een paar jaar, als er weer wat meer ruimte is.”
