Spring naar de content

Vergeetput

Iedere week een artikel in zijn geheel op de site. Deze week de column van Thomas Blondeau.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

De robotarm greep eerst de schuimwijn, dan de sigaretten en als laatste de gezinsverpakking winegums. Tijdens het wachten klonk de melancholische kitsch van Theme from The Deerhunter door The Shadows. De zon weerkaatste fel in het raam van de grote winkelautomaat, gelegen in een lange, rechte straat. Auto’s en vrachtwagens scheurden langs.
Het was een van de mooiste dagen van het jaar, maar naar buiten ging ze niet. Dan voelde ze zich bekeken. Ze wilde niets anders dan met mij in haar zitkuil zitten, de wiet oproken die ik voor haar had meegebracht en tv-series kijken. Toen het begon te schemeren, had het blowen haar zo onverschillig gemaakt dat ze meeging toen ik friet haalde. O, er stond wel een heel lange rij. Wat nu? Nee, doorlopen, Thomas, doorlopen, ze gaan kijken.
Ze was de eerste persoon die ik ooit interviewde. Correctie, ik vond haar mooi en wist op mijn negentiende geen andere manier om haar te benaderen. Later die dag ontmoette ze een vriend van me waarmee ze prompt een affaire begon. Na een paar maanden brak ze het af. Elf jaar lang zag ik haar alleen op tv, radio, tijdschriftcovers en prijsuitreikingen. Tot een mailtje kwam: ze herinnerde zich me, las weleens wat van me. We woonden ondertussen in andere landen, maar binnenkort was ze in de buurt. Na een paar uur concludeerde ze dat er iets tussen ons speelde. “Dat gaan we uitzoeken,” zei ze. Roem maakt je vermoedelijk besluitvaardig. En schichtig.
I wanna do boring things with you
is de slogan op een populaire wenskaart waarmee je elkaar de liefde verklaart. Maar zij overdreef. Wij kwamen de zitkuil niet uit; een vergeetput van eigen makelij. Als ik mijn telefoon checkte, was ze bang dat ik er een foto mee zou maken. De dag na zo’n doorrookt weekend stuurde ze sms’jes over wat ze allemaal met mij had willen doen. Maar dat leek ze alweer te zijn vergeten bij de volgende ontmoeting.
Misschien gebeurt er iets met je als je eenmaal een bepaald aantal interviews over je privéleven hebt gegeven. Misschien zorgen zeven huizen, drie auto’s en genoeg applaus ervoor dat je nog vóór je vijfendertigste snakt naar de makke aanvaarding van de bejaarde. Ik wilde ons nog niet opgeven en had behoefte aan een mailwisseling die niet louter over haar werk ging. Ik stuurde haar een kort verhaal met de vraag om advies. Ze mailde terug dat ze net terugkwam van een badpakkenfotosessie. Tijdens het poseren had ze aan me gedacht. Na het weekend zou ze me terugmailen.
Twee maanden later las ik in de krant dat ze een nieuwe liefde had. “Ik wil er nog niet te veel over vertellen. We doen het voorzichtig aan. Maar fijn om te merken dat ik het nog kan, verliefd worden.”