Wie krijgt Binky?

Het gaat over haar zoon en over zijn ex, en daarom wil ‘Anneke’ niets zeggen onder haar eigen naam. Want nog steeds ligt de kwestie rond Bobby (ook al een schuilnaam) uiterst gevoelig. Bobby is de hond die haar zoon (laten we hem Peter noemen) en zijn geliefde (hierna Marlies) kochten toen het nog allemaal rozengeur en maneschijn was. Het stel woonde samen in een studentenflat. Ze hadden het niet breed, en daarom kozen ze voor een hond uit het asiel.

Anneke: “Toen ze de hond daar samen ophaalden, hoefde maar één van hen daarvoor te tekenen. En zonder daar verder over na te denken, liet mijn zoon zijn vriendin haar handtekening op de overeenkomst met het asiel zetten, waardoor het chipnummer van de hond ook op haar naam werd geregistreerd. Omdat zijn vriendin het geld even niet had, rekende mijn zoon af. Hij kocht verder ook nog een mand, een riem en andere benodigdheden. Ook besloten ze een dierenverzekering af te sluiten. De premie daarvan zou zijn vriendin voor haar rekening nemen, waardoor dus ook de verzekering op haar naam kwam te staan.”

So far, so good. Maar toen liep de relatie stuk. Peter bleef in het appartement wonen, Marlies verhuisde naar een studentenkamer verderop in dezelfde flat. Er kwam een omgangsregeling voor Bobby. Peter was door de week veel vaker thuis dan Marlies, dus hij zou de hond op die dagen krijgen. In het weekeinde ging hij naar zijn ex. De afspraken werden niet op papier vastgelegd.

Anneke: “Een paar weken ging dat goed, totdat Marlies mijn zoon verbood om Bobby te begroeten als hij hem in het weekeinde toevallig tegenkwam in het trappenhuis van de flat. Op zo’n moment had Bobby namelijk alleen nog maar aandacht voor mijn zoon en luisterde hij niet meer naar Marlies. De wrevel werd erger toen Peter er achter kwam dat Marlies in de weekeinden de hond regelmatig hele dagen alleen in haar kamer achterliet terwijl Peter, elders in hetzelfde gebouw, gewoon thuis was. Toen hij Marlies voorstelde de hond bij hem te brengen als ze de hele dag weg moest, zei ze dat de hond in de weekeinden háár verantwoording was en dat het háár zaak was wat ze dan met de hond deed.”

De wrevel sloeg om in ruzie. En er kwam nog meer ruzie toen Peter aan Marlies het geld terug vroeg van een eerdere rekening van de dierenarts. Ook die had hij voorgeschoten. Omdat de verzekering op de naam van Marlies stond, zou zij de rekening moeten claimen. Maar daaraan weigerde ze mee te werken, zodat hij kon fluiten naar zijn geld. Sterker nog, Marlies had de verzekering inmiddels opgezegd, waardoor Peter zich genoodzaakt zag op zijn naam en kosten een nieuwe verzekering af te sluiten.

Het ging van kwaad tot erger. Peter en Marlies kregen ruzie wanneer zij Bobby in zijn ogen te hardhandig terugtrok en vermanend toesprak als hij bij een toevallige ontmoeting in het trappenhuis weer eens kwispelend naar hem toe liep. Of als zij zich niet hield aan de afgesproken breng- en ophaaltijden van de hond. Of als Bobby onhandelbaar was geworden omdat hij in het flatje van Marlies te weinig beweging had gehad. Het begon Peter goed de keel uit te hangen dat hij Bobby met zijn ex moest delen.

“De zaak escaleerde toen Marlies Bobby plotseling niet meer terugbracht nadat hij in de vakantie een week bij haar was geweest,” zegt Anneke. “Ze bleek de hond op een onbekend adres ondergebracht te hebben en hield zich telefonisch onbereikbaar voor mijn zoon. Peter was razend en nam direct contact op met zijn rechtsbijstandverzekeraar. Hij was vastbesloten om Bobby desnoods via de rechter terug te krijgen. Maar dat bleek helaas vergeefs. Peter had er geen bewijs van dat hij de hond destijds had betaald, omdat dat contant was gebeurd. Hij had óók geen bewijs van de onderling afgesproken omgangsregeling. Marlies had daarentegen de overeenkomst met het asiel ondertekend, het chipnummer van de hond stond geregistreerd op haar naam, net als de verzekering die destijds was afgesloten. Iedere rechter zou Bobby toewijzen aan Marlies. Zelfs op een omgangsregeling zou Peter dan niet kunnen rekenen. Het was een grote desillusie voor mijn zoon. Zijn beste maatje was hij voorgoed kwijt.”

Zo kan het gaan. En zo gaat het vaker. Vraag maar aan Helma Leonhard, notaris en scheidingsbemiddelaar bij Kooijman Lambert Notarissen in Rotterdam. Ze herinnert zich het geval van een jong stel dat in haar kantoor twistte om hun hondje. “Het was een studentenhuwelijk. Er was niet veel om te verdelen. Ze waren het snel over alles eens. Maar dat veranderde totaal toen het om de puppy ging. Er ontstond ineens een venijnige sfeer. ‘Jij hebt hem aan mij gegeven, dus het is míjn hond,’ zei de vrouw. ‘Dat kan zo zijn, maar ik hou ook van de hond,’ zei de man. Uiteindelijk zijn alle argumenten afgewogen en is de hond naar haar gegaan.” In een ander geval werd door Leonhard een constructie bedacht waarbij de ene ex-partner op de hond paste wanneer de andere ex-partner op vakantie was. Met dien verstande dat het dier niet zou worden verplaatst: het oppassen vond plaats in het huis van de hond.

Leonhard: “Als mensen zó gehecht zijn aan een huisdier dat het eigenlijk een kind is geworden, is de kans op problemen natuurlijk het grootst. Maar hoe ver ga je met die vergelijking? Ik denk uiteraard aan het belang van het dier. Het is met huisdieren echter wel makkelijker relativeren dan met kinderen. Soms opper ik dat iemand die de hond niet heeft gekregen een nieuwe puppy zou kunnen nemen. Dat klinkt op dat moment keihard, maar het is een alternatief dat je in het geval van kinderen niet kunt aandragen.”

Bemiddelen kan helpen, maar niet altijd. In het geval van Edwin de Roy van Zuydewijn, de ex van prinses Margarita, kwam het tot een kort geding. De inzet was Paco, de zwarte Rhodesian Ridgeback van het stel dat in 2003 opzien baarde door in HP/De Tijd uit de school te klappen over de koninklijke familie. De Roy van Zuydewijn vond dat hij na de echtscheiding recht had op een omgangsregeling met de hond, die hij sinds 2001 ‘als een kind’ (citaat uit het vonnis) met Margarita had opgevoed op hun landgoed in Frankrijk. Maar de rechter wees het verzoek af, omdat Margarita de hond had betaald en op de stamboom als eigenares stond vermeld. Ook had De Roy van Zuydewijn in correspondentie met Margarita gesproken over ‘jouw hond’. De vergelijking met kinderen ging niet op. “Kinderen zijn geen eigendom,” oordeelde de rechter. Honden wel. Bij een boedelscheiding is een huisdier in wezen niet anders dan een bijzettafeltje. De Roy van Zuydewijn werd later gesignaleerd met een nieuwe zwarte Rhodesian Ridgeback, die de naam Pablo kreeg. De twee zijn onafscheidelijk.

Nog zo’n geval dat op de spits werd gedreven, ditmaal uit 2006. Een stel dat elkaar over en weer een hond cadeau had gedaan toen alles nog koek en ei was (in casu Scotty de Schotse terriër en Binky de West Highland White-terriër) had na verbreking van de relatie een mooie regeling afgesproken: de man zou de honden houden, maar de vrouw zou ze eenmaal per veertien dagen op vrijdag bij de man mogen ophalen en op maandag na werktijd terugbrengen bij AC-restaurant ‘t Harde. Dat ging tien jaar lang goed, totdat de honden op een zekere dag niet op maandag werden teruggegeven. De politie werd ingeschakeld, er kwam een afkoelingsperiode. De man bood vervolgens aan dat de vrouw Scotty mocht houden, maar dat hij Binky terug wilde hebben. De vrouw liet weten dat Scotty erg ziek was en dat ze de twee honden bij elkaar wilde laten totdat het dier was overleden. Dat gebeurde enkele weken later, maar na een maand was Binky nog steeds niet teruggegeven aan de man. Die besloot naar de rechter te stappen en daar kreeg hij zijn gelijk: Binky was van hem en moest door de vrouw binnen 24 uur worden teruggegeven. Desnoods zou de politie het dier mogen ophalen. Of het zo ver is gekomen, is onbekend.

Huisdieren hebben natuurlijk niks te vertellen bij een echtscheiding. Dat geldt meestal ook voor kinderen. Die zijn per definitie slachtoffer, zo heet het. Maar laten we daarover nu ook eens een heel ander geluid hebben gehoord. In het leven van Jorinde Coenen (17) uit Rotterdam is sinds de scheiding van haar ouders ook veel ten goede veranderd. En laat dat nu juist te maken hebben met huisdieren. “Mijn moeder had niet zo veel met huisdieren’ ze vond het konijn van mijn zus wel voldoende. Een paar jaar na de scheiding ben ik bij mijn vader gaan wonen. Dat is wél een dierenliefhebber. Daar heb ik meteen gebruik van gemaakt. Inmiddels heb ik al een konijn, twee cavia’s en drie konijnen gekregen.”