Bombast

Soms, zoals recentelijk weer bij de nieuwe Coldplay, wordt een album productioneel dusdanig opgeleukt dat de gemiddelde luisteraar niet eens meer hoort hoe matig de liedjes eigenlijk zijn. Dat is misschien doortrapt, maar wél slim. Florence Welch daarentegen heeft haar nieuwe album Ceremonials door Paul Epworth zo laten overproduceren dat je vaak heel erg je best moet doen om te horen hoe góed de liedjes eigenlijk zijn – en dat is níet slim. Ceremonials staat bol van de bombast, en in bijna alle songs ontstaat wel een verbeten strijd om de Decibellen-cup – en dat wordt op den duur een beetje vermoeiend. Zonde dus. Maar hoe zonde dat eigenlijk is, wordt pas duidelijk na het beluisteren van de akoestische versies van Heartliness, Shake It Out en Break It Down op de deluxe-uitgave. Piano, gitaar, harp en een beetje percussie – meer heeft de stem van Welch niet nodig. En die stem mag er zijn. Tanig, gespierd en met een opwindend vibrato aan het einde van de frasen. En wanneer ze zingt over de last van het verleden of haar angst om weer in te storten, dan geloof je haar. Dus ja: met wat minder Sturm und Drang had dit een prachtig album kunnen zijn. Maar helaas is Welch’ ego net zo groot en overweldigend als haar stem.