Bloemetjes
Vrouwen poepen niet. Ja, bloemetjes. Of geurloze, vrolijke poederkussentjes, met een strikje erom. Vluchtig en geluidloos geproduceerd. Dat weet iedereen. Dat wil zeggen, mannen geloven dit met de halsstarrigheid van een kind dat net te oud is voor Sinterklaas. En vrouwen houden de illusie als een toegeeflijke moeder in stand. Smeerden we als peuter onze uitwerpselen vroeger nog vrolijk op de muur, als we de vruchtbare leeftijd bereiken, worden we als het op ontlasten aankomt ware meesteroplichters. Dat is vooral een uitdaging als je langer dan twee dagen weg moet met een manspersoon. Op je hotelkamer kan het alleen als hij een substantiële tijd weg is. Blijven over: restaurants en de lobby, mits het geen uniseks-wc’s zijn (ach, de horror als hij na jouw terugkomst zegt: “Ik moet ook nog even.”). En het kan soms dagen duren voor de situatie zich voordoet (laxeerpillen niet vergeten). Om geen argwaan te wekken, is het van belang snel te zijn, wat lastig is met driedagen-constipatie (altijd make-uptasje mee als dekmantel, mocht laxeerpil falen). Als hij onverhoopt toch ergens in de buurt verkeert, zoals wanneer je thuis bent en het niet meer houdt, dan immer met lopende kraan en doortrekkende wc aan de gang (check van te voren de kracht van de waterstraal). Hoe vermoeiend kan iets zijn wat verlichting hoort te geven.
Vrouwenpoep is het laatste taboe. En niemand die het doorbreekt. Het eerste feministische manifest over het bestaansrecht van vrouwendrollen moet nog geschreven worden. Charlotte Roche brak met haar boek Vochtige streken een goedbedoelde lans voor de normalisering van vrouwelijke lichaamssappen, -dampen en -restafval. Maar met al zijn plastische, onsmakelijke omschrijvingen schoot het zijn doel voorbij. Ook de Britse Vogue deed vorig jaar een dappere poging met een lijvig voor-pagina-artikel: ‘Poo: the last taboo’. Met tips voor de perfecte drol-productie. Niet ladylike met rechte rug en de benen kuis bij elkaar, maar juist wijd uiteen en de torso in een hoek van 45 graden – juist, zoals mannen het van nature doen. Hoef je bij de Libelle of Viva niet om te komen.
Wat Vogue dicteert wordt mode, maar ditmaal niet. We mogen ‘shit’ zeggen, maar nog steeds niet de daad bij het woord voegen. En dat is ook niet erg. Een beetje mysteriebewaking bij beide seksen is nodig. Een man die bang is voor spoken onder zijn bed of zijn wenkbrauwen epileert, houdt dat ook voor zichzelf. Maar het wordt tijd vrouwen op het poepbegoochelingsfront wat te ontlasten. In Japan bijvoorbeeld creëerden ze de ‘Sound Princess’: een wc-apparaat dat constant een doorspoelgeluid maakt. Nu nog een geursysteem dat niet naar toiletverfrisser, maar daadwerkelijk naar roosjes en lelies ruikt. En toiletpapier dat roze blaadjes achterlaat in de pot. Wordt het bloemetjespoepen een stuk makkelijker van.
