Het D-woord
Het was de week van Nico Dijkshoorn, die met zijn nieuwe boek volledig beantwoordt aan het cliché dat kunst op een gebrek berust. Allemaal compensatie, wist Sigmund Freud een eeuw geleden al. Binnen het metier lijden schrijvers bovengemiddeld vaak aan een of andere vorm van tekort. Meestal domweg geld, drank, seks of dope, maar nog vaker hebben ze van kindsbeen af gebrek aan liefde, aandacht of iets prozaïsch als normale ouders. De ouweheer van de Dijkshoorntjes op foto één (links Stefan, rechts Bas, met tussen hen in Nico) is behoorlijk wacko, als je Nico’s jongste boek Nooit ziek geweest moet geloven. Er staat ‘roman’ op de omslag, maar het boek is pijnlijk autobiografisch, en voor zover er sprake is van verdichting, is dat omdat het in werkelijkheid nog allemaal een stukje navranter was dan in het boek wordt beschreven.
Klaas Dijkshoorn is er sinds jaar en dag van overtuigd dat hij de leukste man van Nederland is, en de jonge Nico wist niet beter of dat was ook zo. In het verpleegtehuis waar Klaas zijn laatste dagen slijt, wordt dat nog altijd door het personeel keer op keer bevestigd. Als het dit verzuimt, sloopt Klaas namelijk het interieur van zijn kamertje, en de dagelijkse herstelkosten gaan zijn persoonsgebonden budget ruim te boven. Nooit meer ziek geweest is het verslag van vaders pathologische verzengende geestigheid, en omdat er grenzen zijn aan wat de lezer als geloofwaardig ervaart, zijn de gebeurtenissen zoals gezegd nog behoorlijk afgezwakt.
Nu weten we dus allemaal hoe het gekomen is. De jeugdige Nico werd een beroemdheid nadat hij eerst iedereen die bekender was dan hij iets boven de enkels had afgezaagd – wat aanvankelijk nog een hele klus was, want praktisch iedereen was in zijn ogen een BN’er, zelfs de deelnemers van Big Brother editie 1. Evenzovele malen zaagde hij dus feitelijk zijn vader door, en werd heel internet een proeflab van bloederige amputaties, voordat vader zelf uiteindelijk professioneel werd omgehakt. Helaas heeft Klaas inmiddels alzheimer en herkent hij de man met de ronkende kettingzaag niet meer als zijn zoon. Het leven heeft blijvend verrassingen in petto.
Het vadermoordboek werd afgelopen zaterdag gepresenteerd in het Olympisch Stadion, waar het team van Hard Gras kind aan huis is. Dijkshoorn maakt daar deel van uit, zoals u onlangs in HP/De Tijd hebt kunnen lezen.
Het eerste exemplaar werd Nico ter hand gesteld door Hugo Borst, zelf ook een beroemde patiënt. Op foto twee staat naast Borst de bekroonde interviewster Antoinnette Scheulderman, die zich voor de ondankbare taak gesteld zag om Dijkshoorn als derde in de rij te interviewen, voor Voetbal International. Nieuwe Revu (deze week) en Volkskrant Magazine (afgelopen zaterdag) gingen Scheulderman grasmaaiergewijs al voor. Namens Vrij Nederland meldde ook Sander Donkers zich op de presentatie, waarmee zo’n beetje duidelijk wordt dat iedereen, van links tot rechts, Nico hartstikke zielig en beroemd vindt. Want dat blijkt per saldo dus gewoon hetzelfde te zijn.
