Spring naar de content

Psycho-Voice

Het best bekeken amusementsprogramma van dit moment: The Voice Kids op RTL 4. Als sequel is het geen vondst. Een vergelijkbare truc paste Henny Huisman toe in de jaren ’80, toen De Soundmixshow een juniorversie kreeg met De Mini Playbackshow. Over The Voice Kids was lang vergaderen niet nodig. Never change a winning format; slechts de camera’s moesten op een wat lager standpunt.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Hoewel…

Toen De Mini Playbackshow in 1991 een Duitse editie kreeg, barstte bij de oosterburen wonderlijke kritiek los. Het programma zou zich schuldig maken aan jeugdprostitutie en een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op pedofielen. ‘Kann Verkleiden Sünde sein?’ kopte een publicatie.

Eenentwintig jaar later (na Dutroux, na ‘t Hofnarretje) moesten de makers van The Voice Kids wel enige gedachten wijden aan de protectie van de kinderzieltjes. Waar het geheel buiten beeld houden van akelig gretige ouders schier onmogelijk was, kreeg presentatrice Wendy van Dijk de taak de onvolwassen wannabe’s vlak voor het moment suprme bemoedigend en desnoods relativerend toe te spreken en indien gepast even te knuffelen of te highfiven. Als de juryleden niet onder de indruk waren van de zangkwaliteiten en de fameuze stoel niet 180 graden draaiden, werd toch nog zo kwistig met complimenten gestrooid dat het negeren van al dat talent op een vergissing begon te lijken.

Zanger en coach Marco Borsato onthulde een ander geheimpje van de afgeleide formule. In de fase van ‘the battle’ zouden drie (en niet zoals bij de adult versie twee) kandidaten met elkaar in de slag gaan. “Dan komt er één winnaar uit in plaats van één verliezer.” De boodschap is helder: het moet zo weinig mogelijk zielig worden voor die dappere en verlangende kids. Geen formulebedenker kan nog zonder een beginnerscursus psychologie.