Beste Geert,

Ik wil even wat melden. Midden- en Oost-Europeanen, die vind ik geweldig. MOE-mannen zijn charmant. Ze hebben arbeidsethos. Noeste mannelijkheid gekoppeld aan melancholie. Een prettige bouw. Een magisch accent. Een jaloersmakende knokmentaliteit, gevoed door een omgeving die weinig vanzelfsprekendheden kent. Toen ik elf was, raakte ik bevriend met een achtjarige MOE-jongen. Hij was net met de trein in Nederland aangekomen, uit een land dat in puin lag. “Je krijgt een nieuwe kans,” had zijn vader gezegd. “Maak er wat van. Als je genoegen neemt met middelmaat, kan je leven net zo goed voorbij zijn.” Woorden die we in Nederland helaas weinig horen. Het vriendje vertelde het na met zo veel bezieling dat ik altijd verliefd op hem ben gebleven. Hij is nog steeds een van de meest ambitieuze, gedreven mensen die ik ken. Ook wil ik melden dat ik vaak in Polen-pensions ben geweest. Je weet wel, waar ze met zijn dertigen op vijftig vierkante meter wonen. Waar een bed wordt beslapen in drie shifts. Elke acht uur een ander, je slaapplek altijd warm. Uren heb ik met mannen doorgebracht tussen hun stapelbedden nadat ze teruggekomen waren van schofterig lange werkdagen. Waarin ze werk deden waar wij ons te goed voor voelen. Tegen minieme vergoeding, omdat het grote geld wordt opgestreken door hun uitzendbureaus (erg goed voor onze economie overigens). Geen onvertogen woord viel er over die bureaus, noch over Nederland. Braaf werd er naar Poolse schlagermuziekjes geluisterd en geskypet met de vrouw, terwijl ze mij zelfgemaakte worstjes voerden. Verder meld ik meteen dat The Economist het idee van verdringing op de arbeidsmarkt – ook ooit gebruikt om vrouwen te weren – volledig ontzenuwt. Volgens economen is het een misvatting dat er een vast aantal te verdelen banen bestaat. Hoe meer er gewerkt wordt, hoe meer de economie kan groeien. En dat is hier broodnodig. Want – ook een puntje dat ik wil melden – van de Nederlandse vrouwen werkt zeventig procent parttime, vaak maar twee of drie dagen per week. Daarmee bungelen we onder aan de Europese ranglijst. Ver onder alle MOE-vrouwen, die in eigen land aan de top vertoeven. Meldinkje tussendoor: de Wallen zitten vol vrouwelijke slachtoffers van mensenhandel. Het overgrote deel van hen is MOE-lander.
O, en dan nog dit. Mijn imago als Nederlander wordt bezoedeld door een idee dat riekt naar NSB en xenofobie. En onze premier, onze stem op het internationale podium, die zwijgt. Wat ik dus verder nog te melden heb: Neelie Kroes, in het bezit van een steviger paar ballen dan partijgenoot Mark Rutte, durft het voorstel wél te ridiculiseren. Ze oppert op haar weblog dat we dan net zo goed een meldpunt voor blondjes in het leven kunnen roepen: zie je een dom blondje, geef hem of haar direct aan! Ik weet er nog wel een.