Aanstekelijk populisme
Al na eenmaal draaien van Wrecking Ball heb je het gevoel dat je dit nieuwe album van Bruce Springsteen al járen kent. Net als de melodie van het openingsnummer van zijn vorige plaat Working on a Dream – Boer-daar-ligt-een-kip-in-‘t-water, maar dan met een kleine terts – is de meezingbaarheidsfactor van nieuwe stukken als Easy Money, Shackled and Drawn en Wrecking Ball weer erg groot. Een spannend album is Wrecking Ball dan ook niet geworden: what you hear is what you get.
Ook tekstueel is de thematiek niet veranderd: het arbeidsterrein van The Boss bevindt zich nog steeds waar de American Dream ophoudt en de harde realiteit begint. We Take Care of Our Own luidt de titel van een van de songs. Het is een statement dat klinkt als een vraag waarop het antwoord ontkennend moet zijn.
Daarom geeft Springsteen de bankiers een even terechte als obligate schop na. Obligaat omdat de muzikale sfeer vaak net iets te olijk is om deze grimmige tijden voelbaar te maken. Aanstekelijk populisme dus, in de trant van: en van je hela hola, houd er de moed maar in, om keihard in de auto mee te zingen.
