Brokkenburgemeester
De burgemeester van Utrecht, Aleid Wolfsen, komt steeds ongelukkig in het nieuws. Probeert hij geen publicaties in de pers tegen te houden, dan gaat het wel over burgers die worden weggepest of hinderlijke Roma.
Wie het ook wordt, hij begint nu al met een achterstand. Dat is niet goed,” zegt een CDA-raadslid in oktober 2007 tegen een verslaggever. Een dag eerder, op woensdag 10 oktober, heeft de bevolking van Utrecht een burgemeestersreferendum gehad. Er viel te kiezen tussen PvdA-Kamerlid Aleid Wolfsen en Ralph Pans, directievoorzitter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten en óók PvdA’er. Het referendum wordt een sof. Slechts 9,4 procent – 20.212 stembiljetten worden ingevuld – van de stemgerechtigde Utrechters maakte de gang naar de stembus. “Inderdaad, dat is niet zo veel,” zegt een zichtbaar teleurgestelde burgemeesterAnnie Brouwer tijdens de bekendmaking van de uitslag op het stadhuis. Omdat de opkomst onder de dertig procent lag, wordt de volksraadpleging ongeldig verklaard. Pans noemt het in een reactie ‘een nachtmerrie voor de democratie’. “De Utrechters hebben gestemd tegen het referendum.”
Pans haalt een jaar later zijn gram in zijn boek De slag om de Domstad. Hij voelde zich misleid, schrijft hij, hij had nooit verwacht het in het referendum te moeten opnemen tegen nóg een PvdA’er. PvdAstrateeg Jacques Monasch had hem al gewaarschuwd: “Snel handelen is geboden, anders komen jullie beiden in een heel lastige positie. Dit gaat men namelijk niet of nauwelijks accepteren. ”Pans probeert het referendum open te breken door meer kandidaten toe te voeburgen; de gemeenteraad wil daar niets van weten. Kiezers zullen het ‘altijd als onbevredigend’ ervaren dat ze uit slechts twee kandidaten uit hetzelfde nest kunnen kiezen, concludeert Pans in zijn boek.
Maar voor Aleid Wolfsen is er geen vuiltje aan de lucht. Hij zegt ‘buitengewoon dankbaar’ te zijn dat hij 60,7 procent van de stemmen heeft gekregen. Aleid Wolfsen (Kampen, 1960) is een geboren jurist. Zijn studie rechten combineert hij met een dienstverband bij de rechtbank in Zwolle, waar hij van 1979 tot 1995 werkt. Daarna is hij drie jaar op het ministerie van Justitie, als hoofd van de afdeling juridische zaken en beleid van de directie rechtspleging. Politieke ervaring doet hij in die periode op als raadslid in het Gelderse Oldebroek. In 1998 wordt hij rechter in Amsterdam, in 2001 vicepresident van de rechtbank in Haarlem.
De politiek trekt: in het roerige jaar 2002 wordt hij Kamerlid en krijgt de belangrijke portefeuille Justitie. Met de VVD neemt hij in 2005 het initiatief voor het Parlementair onderzoek tbs-stelsel. Hij slecht partijpolitieke grenzen; met LPF’er Joost Eerdmans dient hij een wetsvoorstel in om dierenmishandeling zwaarder te bestraffen.
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
