Afpakken
Een Bekende Nederlandse Actrice eet mijn lief op. Op tv dan. Bij een praatprogramma waar ze samen te gast zijn. Ze knippert met haar wimpers, doet o en doet a als hij iets zegt, lacht om zijn grapjes, werpt broeierige blikken. Ik vond BNA altijd leuk, maar nu niet meer. Angst neemt het over. Ik schat BNA in als Meedogenloze Vrouw: een vrouw die als zij haar klauwtjes in een manspersoon wil slaan, weinig maalt om bijkomstigheden als vriendinnen. Of eega’s. Ik doe de scan. Gezicht: niet al te mooi. Aangeleerde koketterie om dat te compenseren: afdoende. Talent: groot. Borsten: idem. Leeftijd op de schaal van rammelende eierstokken: 36. Dit is code rood. Mannenvlees kan zwak worden van een mooi stel billen. Een vrouw kent geen scrupules meer als zij een leuke bevruchter voor zich ziet.
Lief zegt later dat hij BNA ‘best leuk’ vindt, maar ‘niet knap’. Dat hij me alleen zou verlaten voor zijn ‘droomvrouw’ Penelope Cruz. (Ik: “Mijn genetische tegenpool! Dat maakt mij dus jouw anti-droomvrouw!” Hij: “Ik bedoel natuurlijk alléén als ze op jou zou lijken.” Och, hoe inventief mannen kunnen zijn.)
Maar hij speelt geen rol in dezen; het mannen-afpak-spel spelen vrouwen met elkaar. Wij weten hoe we onder elkaars huid kunnen komen. Een wig kunnen drijven door subtiel prikkelende berichtjes naar een bezette man te sturen (wat BNA doet). Die haar bedoeling niet doorheeft. (“Ze zegt gewoon iets aardigs.”)
Een klein scheurtje kan zó een kloof worden (nog een paar berichtjes en het wordt ruzie). Waar Meedogenloze Vrouw dan handig in springt tijdens een drankje waartoe bezette man uit wraak heeft toegezegd (“Je vriendin begrijpt je niet, ik wel.”). Zover laat ik BNA niet komen.
Als seksegenote kun je in het hoofd van Meedogenloze Vrouwen kijken; die zijn we allemaal weleens geweest. Ook ik heb mannen afgepakt, relaties op de klippen laten lopen – of op z’n minst gesaboteerd. Zoals mij dat ook is overkomen. In ons allen schuilt een Angelina Jolie, we zijn allemaal weleens Jennifer Aniston geweest. Zo worden we leaner, meaner.
Een week later passeert BNA lief en mij op straat. Hij merkt haar niet op. Ik trek mijn arm steviger om hem heen. Ze kijkt me aan. Ik kijk terug. De wereld vertraagt. We zijn Clint Eastwood en die andere uit The Good, the Bad and the Ugly, Lee van Cleef.
Als we langs de bakkersetalage zijn, kijkt ze weg. Ik heb gewonnen. “Waar kijk je naar?” vraagt lief. “Naar een oude taart,” zeg ik zo hard dat ze het gehoord moet hebben.
Dan bedank ik haar in stilte. Het is pas mis als ze die van jou niet willen. Want Meedogenloze Vrouwen willen alleen heroes. Soms letterlijk. Vriendin van Brinkman, pas maar op.
