Emile Roemer, een verademing die man
Gelukkig was daar nog Emile Roemer. Of eigenlijk was hij er niet en hield hij zich wijselijk afzijdig van de ‘poppenkast’ rond het Catshuisoverleg, zoals hij dat vanochtend in het protestants-christelijke ochtendblad Trouw noemde.
Eeuwige jachtvelden
Als enige van de oppositie leek hij te begrijpen dat Wilders natuurlijk nooit van plan is geweest weg te lopen uit dat overleg en daarmee voor zijn PVV een gang naar de eeuwige jachtvelden van de oppositie zou riskeren. Het met de deuren slaan, het mokken en laten lekken via de RVD – die instantie toonde trouwens een ongekend staaltje communicatieve assertiviteit -, het nachtje erover slapen; het hoort er gewoon allemaal bij. Weet Roemer, de man van de straat en van het veld.
Poppetjes
‘Kijk in de poppetjes van de ogen’ van Wilders, Rutte en Verhagen en je ziet kameraderie, je ziet mensen die elkaar wat gunnen ook al zijn ze het niet eens met elkaar. Roemer verwijst naar het laatste kabinet-Balkenende waar de onderlinge sfeer zo belabberd was dat er tenslotte ook zakelijk niet meer viel samen te werken.
Waar de opgewonden Diederik Samsom en Jolande Sap om nieuwe verkiezingen schreeuwden, bewaarde Emile Roemer de rust. Al die grote woorden, zegt hij, werken alleen maar contraproductief: hoe harder de kritiek van buitenaf klinkt, hoe sterker de onderlinge band wordt van de belaagde partijen. Het zijn alledaagse, doodnormale, menselijke gedragingen en processen. Roemer wist het en was de afgelopen dagen ‘gewoon aan het werk’. Een verademing, die man.
