Wat het ouderschap met je doet
Mijn kinderen hebben me geleerd dat een miertje onderzoeken soms véél belangrijker is dan futiliteiten als economie en politiek, dagschema’s of toekomstdromen.
Het ouderschap heb ik nooit zo belangrijk gemaakt. Ik groeide op met baby’s en kinderen om me heen: met halfbroertjes, nichtjes, buurmeisjes. Al heel jong wist ik hoe je een luier verschoont of wanneer de fles op de juiste temperatuur is, en ook dat die dingen gewoon bij het leven horen. Toen ik op mijn 23ste werd verrast door een zwangerschap, hoorde dat er dus ook bij. We zouden wel zien hoe het liep. Mensen maken er altijd zo’n gedoe van; daar geloofde ik niet in. Nog steeds niet, trouwens.
Ik kreeg een zoon, later een dochter, en het leven ging gewoon door. Ik maakte mijn studie af, ging aan het werk en daarna solliciteren op betere banen. Naar feestjes ging ik nog steeds; eigenlijk ging ik overal naartoe waar ik naartoe wilde. De baby kon mee naar openingen of restaurants, en als ik uit wilde, kon hij bij oma logeren. Ik dronk nog steeds biertjes met vrienden, flirtte nog steeds als ik zin had en maakte een rotzooitje van mijn relatie. Niets van die dingen had ik waarschijnlijk heel anders gedaan zonder baby.
Maar al heeft de baby mijn leven niet veranderd, hij heeft wel van mij een ander mens gemaakt. Voordat je kinderen hebt, kun je nog twijfelen aan de zin van het leven en knorrig zeggen dat die niet bestaat. Nu ze er zijn, zijn zíj het. Ik kan niet ontkennen dat ik nog steeds weleens een tikkeltje egoïstische keuzes maak, maar toch, voor die kleine hummeltjes heb je als ouder meer over dan voor jezelf of voor iets of iemand anders. Voor hen móét je je geluk wel gaan regelen. Het begint al met de bevalling: voor niets op de wereld doorsta je vrijwillig zo veel pijn als voor je kindje. Je moet wel natuurlijk, maar toch. En daarna onderga je de marteling van wekenlange slapeloze nachten, totdat je op je wenkbrauwen loopt, maar dat maakt je niet uit.
Je smeert elke dag boterhammen voor ze die ze niet opeten, maar ook dat maakt je niet uit. Net zomin als dat ze je wakker maken lang voordat de zon opkomt, dat ze hun speelgoed laten slingeren en met modderschoenen door het hele huis rennen, zodat het er nooit meer zo VT Wonen uitziet als je zou willen. Het maakt je niet uit dat je geen tijd meer hebt voor hobby’s, dat er meestal minstens één kleuter door je telefoongesprekken heen trommelt en dat Z@ppelin ’s ochtends de plaats heeft ingenomen van het nieuws. Je went er alsouder aan dat alles in het leven anders loopt dan je denkt en dan je had afgesproken.
Het gehele artikel staat in de HP/De Tijd van deze week.
